The colorful wolf

Wat is Japan (Atsugi tenminste) anders dan ik verwacht had. De mensen zijn echt vreselijk verschillend. Het is vooral leuk als je er aan komt lopen met je enorme westerse uiterlijk en dan 'hello' zegt. De meeste Japanners schrikken zich wederom dood en brabbelen dan iets terug wat Japans en Engels kan zijn en het misschien wel tegelijk of geen van beide is. Het interressante is dat als je naar ze toeloopt en je zegt 'konnichiwa' oid en je vraagt wat in gebrekkig Japans, dat ze vaak automatisch in (minder) gebrekkig Engels terugpraten.

Vanavond (zaterdagavond) was ik nog steeds op zoek naar een payphone waarmee je naar het buitenland kon bellen om mijn ouders nu eindelijk eens te laten weten dat alles goed is gegaan. Heb ik alweer een winkelmeisje bij de sebun erebun verembarassed (voor de 2e keer al) door gebrekkig Japans en kleuter-Engels te praten. Nu vertelde een klant dat er een payphone was die wel naar het buitenland kan bellen van de TTN oid. En dat was een heel _eind lopen en uiteindelijk bleek die baggertelefoon het dus ook niet te doen. Dus ik dacht, ik neem de creatieve route terug, maar dat was niet zo'n goed idee. Ik was opeens uitgekomen bij de AXT-Tower waar ik maandag ga werken. Alleen terugkomen van daar naar mijn kamer is niet zo makkelijk omdat er een snelweg tussendoor loopt. Dus ik loop een stukje verder, maar dat wilde niet, dus ik ging naar rechts, maar dat liep weer terug, etc. etc. totdat ik verdwaald was.
Das op zich niet zo'n probleem omdat je zo een taxi kan bellen en naar je adres kan terugrijden. Mijn probleem: ik weet het nummer van de taxi niet en mijn eigen adres niet wederom hoofd tegen muur bonkt dus toen ben ik maar een japans cafe binnengelopen met de mededeling (in het Japans) dat ik een beetje verdwaald was. Gelukkig wilde de kassaman wel even mijn Takako bellen (die mijn adres weet), maar die nam niet op, dus maar een taxi gebeld. Die wist de grote straat die ik bedoelde niet (wat ongeveer de hoofdstraat van Atsugi is afgezien van de straten in de buurt van het station), wist niet wat NISMO was (van de garage die er vlakbij was) en kon er niks mee dat die NISMO garage vlakbij de 7-11 was (begrijpelijk, want er is een 7-11 of andere conbini/convenience store op elke hoek van de straat, en dan overdrijf ik niet). Toen had ik er helemaal geen zin meer in en ben ik maar gaan aanbellen bij iedereen in de youth heim. Na twee mensen die niet opendeden was er gelukkig een Duitser genaamd Stefan die wel opendeed en ook in het voice interface project zat waarbij ik even naar huis mocht bellen. Naja, dat gedaan en kon ik eindelijk met een gerust hart gaan slapen. Even later belt Jason aan bij mij en vraagt waar ik was en dat hij twee keer vandaag aangebeld was omdat hij me nog wat van het centrum zou laten zien :| We zijn elkaar dus flink misgelopen. We hebben afgesproken dat we zondagmiddags even het centrum ingaan waarbij hij me alle belangrijke winkels laat zien. Dit laatste stukje typ ik trouwens op Zondag omdat de batterij zaterdagavond leegging een paar zinnen geleden (spoiler: de powerkabels heb ik dus kunnen vinden :P). Bijna alle winkels zijn trouwens gewoon op zondag, das wel handig.

Ik was van plan om zondagmorgen uit te slapen, maar ik was al om 9 uur wakker. Ik draaide me nog even een paar keer om, maar toen kwam er opeens een auto vlak onder mijn kamer langsrijden met een keiharde megafoon die allerlei bargains staat om te roepen. Jason zei later tegen me dat dat elke morgen zo is :( Naja, nog even de kleerkast een klein beetje afgestopt en mijn kleren en kofferspullen weggestopt. Toen Jason, Stefan, Aaron en ik het centrum ingelopen (wat trouwens nog een aardig eindje lopen is). Aaron is een Schotse jongen van ongeveer dezelfde leeftijd als Aaron, Stefan en ik. Hij is bovendien ook een behoorlijke Anime-freak net als ik (en volgens mij alle buitenlanders hier), dus we schieten wel met elkaar op :) We zijn eerst naar een ramen-shop gegaan, maar die was vol dus zijn we doorgelopen naar de 100-yen shop, waar alles 100 yen kost. Behalve dingen die meer dan 100 yen (+- 72 eurocent) kosten, want die kosten 200 yen. Daarna was er ruimte in de ramen-shop waar we gegeten hebben. Ramen is trouwens een soort van noodles, maar dan gedrenkt in soep met zeewier (nori), lapjes vlees en een erg rauwgekookt ei erbij. Je eet het met stokjes overigens :'( Dat had ik dus nog nooit gedaan, maar het is eigenlijk heel makkelijk als je het eenmaal onder de knie hebt. Het snijden doe je dus ook echt met stokjes, zoals de eieren en de stukken zeewier. Als je iets niet kan snijden met je stokjes dan is het vaak ook niet de bedoeling dat je het snijdt. Leuke etiquette-regel: slurpen is een teken dat je het lekker vindt, net zoals je kom soep tegen je mond doen en het laatste restje soep recht uit de kom opdrinken (lepels hebben ze niet, tja..).

En toen op weg naar de computerwinkel, waar we door een behoorlijk opgevulde winkelstraat gelopen zijn. Denk qua grootte aan de Herestraat in Groningen, maar dan met 2 tot 3 keer winkels (boven elkaar!) en bijna allemaal warenhuizen met allemaal verschillende afdelingen. De computerwinkel was onderdeel van 1 van deze warenhuizen. De computerafdeling zelf was ongeveer net zo groot als die van een mediamarkt als de mediamarkt alleen maar computerspullen zou hebben. Ze hadden ook nog een heleboel Anime-DVDs die ik heel graag zou willen kopen, maar ze zijn allemaal niet Engels ondertiteld :'( Misschien als ik aan het eind van mijn periode beter Japans heb geleerd dat ik er wat van meeneem. Nu is het nog vrij onmogelijk voor mij.

Ik kom er trouwens net achter dat ik op mijn bureaustoel zo naar de koelkast kan schuiven, een glas cola kan inschenken en weer terug kan schuiven naar mijn bureau. Schoonmaken? Dat kan volgende week ook wel ;)

Daarna hebben we nog een flink eind gelopen naar de 'echte' supermarkt, die vergelijkbaar is met de AH in Nederland. Ze hebben er wel wat maffe dingen zoals rare inktvispoten en maffe vissnacks, maar het meeste is gewoon spul zoals brood, rijst, snacks (kitkat) en andere dingen. Dingen die me opvielen: Duo Penotti en Van Houten chocolademelk :O. Toen we daar aan het browsen waren kreeg Jason een telefoontje dat er iemand van het werk aankwam om mij te ontmoeten. In de supermarkt. Ik geloof dat hij Alvaro heette. Alvaro is een Italiaan die ietsje ouder is dan de rest (maar niet veel) en drie jaar geleden zelf stage heeft gelopen bij Asahi Kasei. Nu is hij supervisor van het voice interface project. Ik weet trouwens nog steeds niet wat voor werk ik precies ga doen, maar dat hoor ik vast morgen wel. Ik heb nog wat eten, drinken en wasmiddel gekocht en toen zijn we weer terug naar de youth heim gegaan.

In Japan tellen ziektedagen als vakantiedagen. Als je dus een week ziek bent heb je 5 vakantiedagen opgenomen. Je krijgt 15 vakantiedagen cadeau per jaar. Als je langer dan 3 weken ziek bent dan wordt dat op je loon ingehouden. Je kan het wel weer inhalen door bijvoorbeeld op zaterdagen te werken. De werktijden bij Asahi Kasei zijn niet echt strict. Je mag zelf bepalen wanneer je ongeveer begint (als het maar voor 10 uur is) als je maar voldoende uren maakt. Compleet nergens op slaand: alle bedden en stoelen zijn KEIhard in Japan. Ik had de busreis naar Atsugi al bijna niet overleefd, maar mijn bed is ook niet erg zacht, eerder hard en dun. In tegenstelling tot het brood trouwens, dat heel dik is en lekker meeveert. Misschien moet ik daar maar een bed van maken.

Eenmaal teruggekomen van de supermarkt wilde Jason mij (en Stefan) even het dak laten zien. Daar kan je komen door alle trappen van de flat op te lopen en dan door een klein k_tluik (katluik) te gaan waar je nauwelijks doorheen past. Toch maar even gedaan, want het uitzicht op het dak is heel erg mooi. Je kan de bergen goed zien in het noordwesten. Jason zegt dat je vanuit de AXT tower soms Mount Fuji kan zien als het helder is. Stefan blijkt erg fan te zijn van kendo (vechten/sparring met houten zwaarden). Daar was hij zo enthousiast over dat hij het me gelijk wilde laten zien en twee stok ken ging ophalen. Hij kwam terug met twee plastic stokken om een beetje te laten zien wat kendo nou ongeveer is. Ik kan het niet in ieder geval :X Op het laatst zei ik tegen hem dat hij eens moest proberen om mijn stok zo hard mogelijk uit mijn handen te slaan. Dat bleek niet zo'n goed idee, want mijn stok brak doormidden en 1 helft belandde in de binnenplaats van de flat, vlak bij een paar Japanners die aan een scooter aan het sleutelen waren. We hebben maar gauw heel hard 'sumimasen' (sorry) geroepen, maar ze konden er gelukkig de humor van in zien. Het was trouwens weer mooi weer vandaag: rond de 20 graden en redelijk zonnig. Ik heb de hele dag in een T-shirt rondgelopen en had het nooit koud eigenlijk.

Naja, ik had dus stroomkabels gekocht, zoals hierboven ook te lezen is, maar er is toch een verrassende plotwending! De stekker paste niet op mijn laptopadapter :'( Toen heb ik maar de converter die ik meegenomen heb uit Nederland vernaggeld en de randaarde pluggen weggesloopt. Randaarde is toch niet iets dat hier veel gebruikt is.

Huiselijke dingen: ik moet echt een tafel erbij kopen. Ik heb veel te weinig ruimte om mijn troep op te leggen. Internet duurt nog een tijdje helaas, en ik ben Jason weer vergeten te vragen waar een internetcafe is :| Jason vertelde me trouwens ook dat de enige payphones die internationaal werken op Tokyo Narita airport staan, en dat is een beetje veer weg :| :|
Positiever: morgen is mijn eerste werkdag en dan gaan we een bankrekening voor mij regelen, waarmee ik onder andere een mobiel abonnement kan aanvragen. Dan kan ik ook internet aanvragen, maar dat kan 1 tot 3 weken duren voordat ik dat heb..

Het is ook heel irritant dat Japanners sommige Engelse woorden wel kennen, maar andere weer niet. Ik denk dat er 50% kans is dat een Japanner je begrijpt als je een verjapanst Engels woord in je zin mixt. Nog meer Japanweetjes: WC-eend-achtige dingen die je onder de WC-bril hangt kennen ze helemaal niet, wel hebben ze een geval dat je in de stortbak doet en het water een mooi blauw geurtje en kleurtje geeft. De politie ziet er trouwens uit alsof ze net een circus uitgelopen zijn. Maffe blauwe politiepakjes en maffe petjes. Als de Nederlandse politie er zo bij liep als de Japanse politie dan werden ze op straat uitgelachen.

Vreemd genoeg hoef ik nauwelijks te wennen aan het ritme en het tijdverschil hier. Ik word tegen 9 uur wakker en tegen 12 uur moe. Omgerekend is dat om 2 uur wakker worden en om 3 uur 's middags gaan slapen. 's Avonds kwam Stefan nog even langs om te vragen of ik nog zin had om naar een koffieshop te gaan (NIET hetzelfde als in Nederland, gewoon koffie!), maar ik was toen net vage goedkope noodles van de 7-11 aan het eten. Ik heb hem nog even naar binnen uitgenodig, en toen hij na een tijdje weer wegging kwam hij er opeens achter dat hij zijn schoenen niet uit had gedaan. Ik ben toch niet de enige die het vergeet! Naja, ik heb hem verteld dat ik er niet zo'n problemen mee heb en dat hij geluk had dat hij het niet bij een Japanner gedaan had.