The colorful wolf

Woei! Ik heb net stofgezuigd. Nou, ik niet, maar de stofzuiger wel. Die werkt niet echt goed trouwens, maar ja. Vandaag was mijn eerste werkdag trouwens: Maandag 31 oktober. Ik heb een behoorlijk drukke dag gehad. Ik denk dat ik sinds ik hier ben aangekomen me wel eens 10 keer slechter heb gevoeld dan in Nederland, maar ook wel eens 10 keer beter. Zo maak je nog eens wat mee.

Ik heb net vage gele instant-gele soep geprobeerd van de 7-11. Het is een soort van mais-soep en ruikt echt heel maf. Het ziet er op de verpakking in ieder geval lekkerder uit dan als je het zelf maakt. Ik heb de boel dan ook maar weggeflikkerd na een paar happen. Gelukkig hadden ze ook nog koko-kun oftewel Kellogs choco-pops waar je ook goed van kan leven :) Als toetje had ik pudding gekocht, dat leek op de normale vanillepudding die ze in Nederland ook hebben. Nadat ik het pakje opendeed was het wel even een verassing, want op de bovenkant was een soort van aangebakken cakelaagje en de pudding zelf was echt net niet vloeibaar, een soort van gelatine. Onderin zat nog wat chocoladesaus maar qua dikte was dat net sojasaus. Ook niet iets wat ik een tweede keer hoef te kopen.

On a brighter note: ik heb een fiets! Als dit Nederland was zou je denken dat ik een meisjeskinderfiets had gekocht, maar dat is blijkbaar het grootste maatje hier in Japan. Ik stoot net niet mijn knieen aan het stuur op de hoogste stand. Japans praten lukt me al een beetje beter. Ik kon verstaanbaar vragen of ze niet een maatje groter fiets hadden en of het niet een vrouwenfiets was. Ik verstond ook duidelijk dat de fietsen voor me de grootste maat waren die ze hadden en dat het gewoon fietsen waren die mensen van het mannelijke geslacht ook gebruiken. Toen ik vroeg of ze echt niet een maatje groter hadden probeerde de verkopen mij met veel gebaren duidelijk te maken dat dat pijn gaat doen tussen je benen bij het opstappen en afstappen. Naja, hij weet vast ook niet hoe lastig het is als je 1 meter 85 bent en op een kinderfietsje probeert te rijden.

De fiets had ik trouwens gekocht bij hetzelfde warenhuis als waar de grote computerafdeling was waar ik eerder wat gekocht had. Het is eigenlijk heel makkelijk te vinden als je eenmaal weet waar het is. Ik heb gelijk nog wat kabeltjes en dingetjes voor de computer gekocht, dus dat komt mooi uit. Het is alleen niet te geloven hoe irritant het lawaai is in zo'n winkel. Je hebt ten eerste het volume van alle PC's en TV's dat hard aan staat en van alle kanten op je af komt, dan heb je nog een paar Japanse employees die iets naar elkaar schreeuwen en ook nog reclame over de winkelspeakers boven je. Om gestoord van te worden. Het centrum is vanaf het youth heim eigenlijk niet echt een afstand die je te vaak wilt lopen (denk aan de afstand van het winkelcentrum in Hoogezand tot aan de Noorderstraat 120, voor de mensen die dat wat zegt). Maar ik kon de grote supermarkt waar ik gisteren geweest was helaas niet vinden, wat nogal een problees is omdat ik zonet wilde afwassen en erachter kwam dat ik geen afwasborstel had :( Moet ik morgen maar ff aan Jason vragen.

En toen ik toch bij het warenhuis was heb ik gelijk even gevraagd (in het Japans, jaja :D) of ik een keitai (cellphone/mobieltje) kon kopen, of tenminste het abonnement daarvan. Overigens was ik het woord abonnement vergeten en dat maakt het alweer vrij lastig. Ze konden me echter niet helpen omdat ik officieel nog geen citizen ben van Japan (meer daarover later, aangezien ik mijn dag nu helemaal achterstevoren aan het vertellen ben). Op het werk kreeg ik een email van Guillaume, 1 van de 2 Fransen hier, die zie dat hij nog een extra telefoonkabel overhad, dus die heb ik zonet opgehaald. De telefoon heeft niet eens een kiestoon helaas, dus ik moet maar wachten totdat het geactiveerd is (wat 4 november zou moeten zijn volgens Takako).

Oh ja, mijn eerste werkdag :O Veel hectischer kon die niet zijn. Eerst ben ik met Jason naar de AXT-Tower gelopen, wat niet al te veel problemen opleverde. Achteraf gezien had ik zaterdagavond zo naar huis kunnen lopen als ik 1 straatje verder/terug was gelopen :| Het is echt een behoorlijk flatje, de AXT Tower. 26 verdiepingen, verdeeld in een paar delen naast elkaar met mooie binnenplaatsjes en bruggetjes ertussen. Allemaal net nieuw. Een behoorlijk contrast met de verouderde industriebuurt waar de toren tussen staat. Ik zal binnenkort even wat foto's maken ervan.

Binnenkomend liet Jason me even het ingebouwde postkantoor zien op de begane grond, waarna we naar de 22e verdieping gegaan zijn met de turbolift (letterlijk turbo, mijn oren suisden ervan toen we aankwamen). Daar aangekomen gaf Jason me een rondleiding van de ruimte van het voice interface project, waar iedereen werkt. De ruimte is een grote (en warme) kantoorruimte verdeeld in een aantal rijen waarbij iedereen zijn eigen stukje bureau heeft, gescheiden van de buren. Net geen cubicle dus. Je hebt echt een geweldig uitzicht van alle kanten van de 22e verdieping, die ook helemaal beraamd is (bijna geen muren aan de buitenzijde, alleen ramen).

Nadat Jason me een klein beetje wegwijs had gemaakt op de computer en een heleboel ingewikkelde termen naar me gespuwd had moest ik met Takako naar de city hall om me te laten registreren als immigrant. Eerst met de bus naar HonAtsugi eki (het station van het centrum van Atsugi) en vandaaraf een eindje lopen. Onderweg heeft Takako me nog wat Japanse dingetjes geleerd, zoals het uitspreken van grote nummers, hoe je mijn adres schrijft in het Japans, een paar kanji en dat soort dingen. Zo weet ik nu dat de kanji van mijn hanko (handtekeningstempel) uitgesproken worden als 'kouya' en dat de kanji letterlijk heide betekenen (als in huis op de heide), en niet alleen kanji zijn die toevallig hetzelfde klinken als je naam en wat leuks betekenen, zoals sommige Japanners soms doen. Ik heb ook geleerd dat Jason nog maar 19 jaar oud is :O Ik had hem op zijn minst ingeschat op 23 of 24.

We hebben ongeveer een half uurtje gewacht bij de city hall, waar ik weet ik veel hoeveel papieren moest invullen met naam, adres etc. Tijdens het wachten hebben we wel even gespeeld met een megagaaf LCD of Plasmascherm van 2,5 meter breed waar een touchscreen versie van een programma net als Google Earth op stond. Op dit scherm kon je allen Atsugi zien, maar dan wel inzoomen tot je kan zien of de deuren van een auto open of dicht zijn en of er iemand uitstapt. Ik denk qua resolutie minstens 3 keer zo goed als Google Earth. Na een half uurtje wachten mocht ik mijn tijdelijke residentiepas meenemen. Halverwege November moet ik terugkomen om mijn definitieve verblijfvergunning op te halen. Daarna zijn we naar de bank gegaan die vlakbij het station zit om een bankrekening voor mij te openen waar mijn loon op gestort kan worden. Het is maar goed dat Takako erbij is om alles te vertalen naar het Engels, want ik snap nog helemaal niks van alle kanji. De hiragana en katakana die ik geleerd heb voordat ik wegging blijken ook niet erg praktisch; hiragana wordt bijna alleen maar gebruikt als er een kanji voor staat, die ik dus niet ken, en katakana wordt bijna alleen gebruikt als de engelse vertaling ernaast staat. Vrij nutteloos dus.

Soms heb ik echt het idee dat het hier net de VS is. Ik kan me Los Angeles nog een beetje herinneren, en daar was het ook al zo druk. De straten en de algemene sfeer op straat doen ook wel een beetje amerikaans aan. Japanners zijn echt totaal gestoord op dingen die 'benri' (convenient/handig) zijn. Op elke hoek en om de 5 meter moet er een automaat met blikjes drinken staan (warm en koud) en in het centrum staat er om de 5 meter iemand die doekjes, folders, eten of drinken uitdeelt. In de AXT Tower hebben ze trouwens allemaal hele stoere WC's, die behalve een knopje voor doortrekken ook nog knopjes hebben voor water spuiten voor het schoonmaken van je onderzijde op vier verschillende manieren. Wazig spul.

Eenmaal teruggekomen was het lunchpauze en zijn we met zijn allen naar de cafetaria gegaan (die op de begane grond aan de andere kant van het gebouw was, dus het was een eindje lopen). Het eten bestellen gaat via de AXT company card die je kan opladen met yens. Daarvoor kan je elke dag lunch kopen tegen 20% korting (ten opzichte van cash betalen). Ik heb de curry genomen, die best lekker was, maar niet te pittig gelukkig.

Het grootste deel van de middag met de baas, Kunihiko Owa (of Owa-san, zoals iedereen hem noemt). Hij gaf me een introductie van het voice interface project en wat ik daar precies ga doen. Precies weet ik het nog steeds niet trouwens, maar ik snap de basics nu in ieder geval. Owa-san is een Japanse man van ongeveer 40-50 jaar oud. Jason en sommige andere jongens vinden hem een beetje creepy, omdat hij altijd sneaky achter ze gaat staan als ze aan het werk zijn. Jason vindt het ook niet aardig omdat Jason redelijk Japans kent en wel eens Japanse woordgrapjes maakt, waarbij Owa-san hem consequent corrigeert omdat hij denkt dat Jason geen Japans kan en een foutje maakte. Na mijn gesprek met Owa-san lijkt het me eerlijk gezegd wel een aardige man. Net als de meeste Japanners bij de VIP (voice interface project) is hij een verschrikkelijk beleefde man. Je kan haast niet met een Japanner praten zonder sumimasen (het spijt me/sorry/mag ik even storen) te zeggen of de beleefde vorm van een woord te gebruiken (Japanners gebruiken vaak beleefde vormen die veel langer zijn dan de makkelijke woorden tegen vreemden).

Om jullie de presentatie te besparen: na de presentatie van dik een uur lang zei Owa-san opeens: "it's showtime!". Ik verwachtte dus heel wat, maar het bleek dat hij me een voice recognition programmaatje wilde demonstreren. Hij liet me een trainingsprogramma waar ik een beetje in kon zien hoe voice recognition werkte in verschilende talen. Je kon in het Japans een woord kiezen en daarna in tien verschillende talen de uitspraak horen van het woord en het proberen na te zeggen in de hoop dat het programma het woord herkent. Woordjes nazeggen was niet zo moeilijk voor mij, dus ik had niet echt moeite met de Koreaanse, Japanse, Franse, Engelse en Nederlandse woorden voor dankjewel,sorry,vaarwel etc. Owa-san was impressed :D Dit demonstreerde gelijk weer de techniek van Japanners om buitenlandse woorden te verneuken, want om het woord 'Eiffel Tower' te vertalen moet je eerst in het Japans 'Aiffurru tooru' inspreken. Of in het Koreaans 'seoul', dat ze trouwens in Korea ook anders uitspreken dan dat ik het in het engels of nederlands ken, daar maken ze in het japans 'so'oru' of zoiets van. Maar steeds bij het proberen van dat woord wilde het programma de input niet accepteren, hoe je het ook uitsprak. Redelijk lullig moment voor Owa-san, want hij zei eerst uitgebreid tegen mij: 'nee, je moet het zo uitspreken: soooollu', maar na tien keer werkte het nog niet. Toen Owa-san kuchte even later werkte het opeens wel.

Daarna kreeg ik een rondleiding door de werkruimte waar ik even werd voorgesteld aan iedereen. Het voice interface project is verdeeld in vier teams: marketing/sales, engine, acoustic modeling en nog 1 die ik vergeten ben. Ik maak onderdeel uit van de acoustic modeling groep. Owa-san is daar de leider van.

Ik ben voorgesteld aan de andere groepleiders. 1 daarvan heette Matsumoto en schijnt half beroemd te zijn omdat hij verre of dichtbije familie is van een beroemde filmmaker in Japan. Nadat ik me voorgesteld had in het Japans en antwoord had gegeven op een paar van zijn Japanse vragen vroeg hij me op welke school of bij welke leraar ik mijn Japans geleerd had. Hij was redelijk verbaasd toen ik hem vertelde dat ik al mijn Japans geleerd heb door twee jaar anime te kijken. Niet dat Owa-san en Takako trouwens niet verbaasd waren, maar Matsumoto-san was zo verbaasd dat even het hele kantoor onze kant op keek :D

Een van de doelen van mijn werk volgens Owa-san's presentatie is om trots te zijn op mijn taal. Er is een soort van competitie gaande tussen de verschillende landen die aan het voice interface project meedoen om het hoogste herkenninspercentage te krijgen en de laagste grootte van de woordendatabase. Nederlands ligt geloof ik 1-na-laatste met iets van 92 of 94 procent herkenning. De grootte van de woordendatabase omdat de software moet gaan draaien op embedded systemen, oftewel de computers in een auto, mobieltje of zelfs koelkast (stel je eens voor: je roept 'bier' en de koelkast gaat open en wipt er een koud blikje uit :O ). Nederlands schijnt een lastige taal te zien qua grootte omdat Nederlanders vaak meer manieren hebben om woorden uit te spreken, zoals bijvoorbeeld het groeperen van een telefoonnummer of postcode in groepen van 2 (9606 kan je uitspreken als negen-zes-nul-zes, zes-en-negentig-nul-zes of negenduizendzeshonderdzes). Daardoor is de grootte van het nederlandse woordbestand ongeveer twee keer zo groot als sommige andere talen. Qua herkenningspercentage ligt nederlands een germaanse taal is en die schijnen lastig te herkennen zijn. Qua herkenningspercentage liggen italiaans,spaans en frans bovenaan met rond de 99 procent herkenning. Tijdens mijn werkperiode moet ik dus even Nederland omhoog krikken in de rankings.

Owa-san wilde me daarna nog voorstellen aan de big boss, dat wil zeggen Owa-sans baas, maar die was er niet. Daarna kwamen er twee vrouwen van Asahi Kasei Amidas die de laatste dingen van het contract kwamen regelen. Asahi Kasei Amidas is weer iets anders dan de Asahi Kasei waar ik voor werk. Amidas is 1 van de hoofdafdelingen die het personeel aanneemt en dan uitbesteedt aan de subafdelingen, zoals het voice interface project (dat eigenlijk zelfs een subafdeling van een subafdeling is). Ze hadden een beetje problemen met het contract omdat het contract inging vanaf begin oktober, wat niet lukte omdat het visum niet op tijd geregeld kon worden. Het probleem was dat ik dan eigenlijk wel sociale belasting moest betalen voor die maand. Aangezien ik dat natuurlijk niet wil hadden ze twee nieuwe contracten opgesteld: 1 voor vandaag alleen waarbij ik alleen voor ongevallen verzekerd was en 1 voor de rest van mijn periode waar ik voor alle belangrijke dingen verzekerd was (vraag niet wat allemaal, dat ben ik alweer vergeten). Ze waren alleen vergeten om het startbedrag dat ik zou krijgen gelijk als ik in Japan aankwam in het contract te zetten. Dat stond trouwens ook niet in het oude contract dat ik al getekend had, maar in een ander getekend papiertje stond dat weer wel. Het contract moet dus opnieuw gemaakt worden, en vrijdag komen ze terug met het vernieuwde contract. Overigens wordt het startbedrag en de teruggave van de reiskosten als het goed is deze week al op mijn vers geopende japanse bankrekening gestort. Owa-san was alweer very sorry voor de misunderstanding etc. etc. maar het gaat allemaal goed dus. Het was trouwens een erg wazig gesprek met de twee Amidas-vrouwen. 1 van de Amidasjes was zeg maar de expert op zaken en praatte in het Japans tegen mij, waarna de andere Amidasje het Japans vertaalde naar Engels. Het was best wel komisch omdat ik het Japans grotendeels snapte voordat de Amidas-translator het kon vertalen, en dat bovendien ook nog erg slecht deed waarna Owa-san en Takako haar verbeterden omdat ze beter waren in Engels dan de translator. Japanners maken trouwens echt van de L een R en niet andersom zoals de nederlanders denken. Het is me echt een paar keer opgevallen tijdens mijn gesprek met Owa-san. 'How was the fright?' 'Pretty scary.'

Om kwart voor zes ben ik samen met Jason teruggelopen naar het youth heim. Owa-san wil dat Jason mij de eerste drie maanden op weg helpt met het voice interface project. Daarna is het de bedoeling dat ik dezelfde rol ga hebben als Alvaro die ik gisteren in de supermarkt had ontmoet. Het is een soort van adviserende/helpende rol voor de trainees die er stage lopen (terwijl ik er gewoon werk als employee). Jason krijgt bijvoorbeeld ook geen overtime betaald als hij langer werkt dan 7,75 uur, ikke lekker wel :). Nadat ik bij de youth heim was aangekomen kwam ik er op eens achter dat ik vergeten was naar de japanse lessen te vragen die ze op het werk hadden vandaag :( Morgen maar even vragen dan. Ga nu ve rder met lezen van boven en het verhaaltje is compleet ^-^

Oh ja, morgen is de progress report meeting, en het is de gewoonte dat de nieuwste recruit als eerste gaat :( Ik ben alleen bang dat ik niet veel kan melden na 1 werkdag.