The colorful wolf

Zo, het is hier nu half twee 's nachts en ik heb een aardig druk dagje gehad. Ik heb eigenlijk helemaal geen zin meer om een blogpost te typen maar ik weet zeker dat ik er morgen ook geen zin in heb, dus daarom doe ik het nu maar :)

Waar zal ik beginnen.. Eerst hebben Jose en ik vanmorgen de treintickets voor de shinkansen naar Kyoto gekocht. De shinkansen wordt ook wel bullet-train genoemd en is qua snelheid te vergelijken met de TGV. Dat verliep redelijk vloeiend. Eerst was het loket in Atsugi gesloten, waarna we een andere ticketverkoop probeerden in Atsugi die ons ook niet kon helpen. De baliejapanner vertelde ons dat we ook in Tokyo konden reserveren, dus we zijn naar Tokyo gegaan. In Shinjuku aangekomen pakten we vervolgens weer het verkeerde loket, waarna we eindelijk goed zaten. Na tien minuten in de rij staan konden we eindelijk onze kaartjes bemachtigen. Het bleek redelijk eenvoudig om aan de tickets te komen, veel Japans heb je er (gelukkig) niet voor nodig. Dus :) we hebben tickets en gereserveerde plaatsen voor de trip naar Kyoto. Totale kosten per persoon: ongeveer 12000 yen (+- 85 euro).

Het plan voor vandaag was om naar Comiket te gaan, de grootste mangabeurs van de wereld. Ik noem het van hierafaan 'manga', omdat het om Japanse manga gaat en niet om Nederlandse strips of Amerikaanse comics. De plek waar deze beurs werd gehouden was wederom het grote beursgebouw in Tokyo: Tokyo Big Sight (ja, zo heet het echt..), dezelfde plek als de robotbeurs van een paar weken terug. Ik was er toen heengegaan met Aaron, die de weg goed wist. Zodoende hadden we deze keer een treinkaartje gekocht die ons niet helemaal naar de plek bracht: we moesten een paar stations eerder uitstappen. Vervolgens vond Jose het een goed idee om de rest te gaan lopen, dus dat hebben we gedaan.

Er staat een heel mooi vaag gebouw met een hele vage constructie en een rare bol in het midden van het gebouw naast het station waar we uitstapten. Op de weg naar de beurs zijn we door het gebouw heen gelopen, waarbij bleek dat dat gebouw ook een soort van toeristenattractie was. We hebben de lift naar boven genomen, alles waarvoor je moet betalen met moeite ontweken en vervolgens een paar mooie foto's gemaakt.

Het volgende gebouw dat recht op onze route lag waar we dwars doorheen konden lopen bleek een autoshow te zijn. Van allerlei lelijke Japanse auto's. De enige mooie auto's waren een paar Lexussen (Lexi?). Door naar het volgende gebouw: een arcade (spelletjeshal). Behalve idioot veel racespelletjes, gokspellen en kermisgrijpmachines waren er ook wat minder bekende spellen, zoals miniatuur bowlen, voetbal en tennis waarbij je een aantal doelwitten moet raken en een armdrukmachine. Wederom: wazige Japanners. Dan nog even langs het reuzenrad, de brug over en we zijn bij comiket!

Japanners zijn volledig gestoord!!! :O :\ :| Er waren echt idioot veel mensen, en nog veel meer Japanners. Aaron vertelde me later dat er ongeveer een half miljoen mensen op af kwamen en dat de rij om er binnen te komen 's morgens vroeg toen Aaron aankwam een paar kilometer lang was :O En de meeste Japanners die ik ken zijn al vrij 'anders' vergeleken met Europeanen of Amerikanen, maar de Japanners die op een beurs zoals comiket af komen zijn nog een factor 10 maffer. Heel veel mensen die verkleed waren als hun favoriete held in manga of anime en er dan totaal niet op lijken en voor lul lopen met hun lelijke smoel in een felroze pakje.

De beurs zelf viel me nogal tegen. Ik had verwacht dat er veel bekende dingen zouden zijn (voor de manga en anime-freak tenminste), maar er was een heleboel hentai (getekende porno) en een een heleboel onbekende artiesten die hun krabbeltjes probeerden te verkopen. Niet dat die krabbeltjes lelijk waren trouwens, integendeel, maar ik kende haast geen enkele serie dus ik zag eigenlijk niks wat het kopen waard was :(

Na tien keer bellen hadden Jose en ik Aaron eindelijk aan de lijn gekregen. Aaron was eerder weggegaan en we zouden afspreken op de beurs, maar het bleek vrij lastig te zijn om elkaar te vinden tussen 500.000 mensen. Toen we hem eindelijk tegenkwamen bleek hij al een flinke tas vol te hebben met allerlei vage manga en andere dingen. Daarna zijn we met zijn drieen naar de tweede set hallen gegaan om de cosplayers (costume players) te bekijken, die met zijn allen buiten stonden te posteren voor iedereen. Het is wel kunstig, maar je moet toch wel een heleboel bier of een flinke klap van de molen gehad hebben (vergeef mij deze oerhollandsche uitdrukking) om jezelf zo te kleden. Ik vind anime en manga prachtig, zelfs speelgoedfiguurtjes vind ik nog redelijk normaal, maar ik trek toch echt de lijn bij te zware vrouwen van 50 die zich kleden als een mannelijke ninja uit een serie die bedoeld is voor kleine kinderen..

O ja, toch nog 1 dingetje gekocht: een pluche figuurtje uit een hele obscure serie die volgens mij niet eens erg bekend is in Japan: OS-Tan. Die gaat mijn bureaublad op het werk versieren volgend jaar. Dat is meteen een goede methode om de nerds op het werk te detecteren, want dat zijn de enige die het figuurtje zullen herkennen :)

Vervolgens even lekker gefrituurde vis gegeten in het dichtsbijzijnde winkelcentrum waarna Jose en ik naar Akihabara zijn gegaan. Aaron was moe en was direct terug naar huis gegaan. Ik was van plan om in Akihabara een nieuwe digicam te kopen, deze keer de nieuwste Canon IXUS 750, die hier om onverklaarbare redenen de Canon IXY 700 genoemd wordt. Hiervoor had ik via internet de goedkoopste shop uitgekozen, en die bleek redelijk makkelijk te vinden in Akihabara. Maar het leek niet bepaald op het grote warenhuis waar ik mijn vorige digicam gekocht had. Deze winkel leek eerder op een dozenschuifzaak als Norrod of Funprice, maar dan kleiner. En met golfclubs. Om een wederom onverklaarbare reden verkocht deze winkel voor de ene helft computerhardware voor bodemprijzen en voor de andere helft golfclubs. Naja, camera gekocht, prijs: 38.800 yen (277 euro). Dat is toch dik 100 euro goedkoper dan de prijs in Nederland \o/. Accu's hadden ze helaas niet dus we moesten toch even langs de Yodobashi, het grote warenhuis waar ik de brakke Minolta digicam had gekocht. Daar hebben we beide een extra accu gekocht en ik nog een extra geheugenkaart, die ik wel kan gebruiken voor de trip naar Kyoto. We hadden een verkoper gevraagd naar de accu's, en we waren net van plan om af te rekenen toen de verkoper mij opeens vroeg of mijn Minolta DImage X1 niet goed beviel (omdat ik net een Canon accu wilde kopen). Blijkbaar had ik precies dezelfde verkoper als een paar weken terug, die bovendien ook nog herinnerde dat hij me een camera had gekocht. Petje af voor de verkoper :O Het stomme van de point card (bonuskaart) van die winkel wordt me ook steeds duidelijk: ik heb nu weer wat dingetjes gekocht daar, maar de korting krijg je pas als je daar weer wat koopt. En dan krijg je daar weer korting op dus moet je weer wat kopen. Etc. etc. ad infinitum.

Toevallig had dat warenhuis ook een hele fijne boekenzaak op de bovenste verdieping, en daar heb ik vandaag mijn eerste artbooks gekocht. Een artbook is een soort van plaatjesboek met allerlei (mooie) getekende plaatjes van anime-series. Zo'n fan van dat soort dingen ben ik eigenlijk helemaal niet, maar er is 1 artiest die ik wel erg goed vind, en daar heb ik vandaag 3 boeken van gekocht. Ik zal er binnenkort wel wat meer over vertellen als ik zin heb. Voorlopig moeten jullie het doen met deze link.

Op de terugweg van Tokyo kom je altijd langs het station in Shinjuku, en omdat Jose nog wat T-Shirts wilde kopen en ik nog een tas nodig had voor de trip naar Kyoto zijn we daar even uitgestapt om wat zooi te kopen. Shinjuku staat bekend als winkelbuurt en heeft een heleboel grote warenhuizen, waarvan er een paar zelfs eigendom zijn van de verschillende treinbedrijven die samenkomen op het station in Shinjuku. Dat betekende helaas ook dat het niet bepaal d goedkoop is daar, dus na 14 verdiepingen van een warenhuis afgespeurd te hebben op zoek naar normale prijzen hebben we maar een andere winkel geprobeerd. Naja, in 1 keer goed, tas gevonden, T-Shirts gevonden. We waren alleen nog bezig met winkelen toen er opeens iemand naar ons toe kwam die vertelde dat de winkel ging sluiten. Om kwart voor negen :| Dus, na onze inkopen liepen we naar buiten, waarna gelijk de deur achter ons dicht werd gedaan en op slot ging :O

Na de terugreis hebben we in Atsugi nog een ander ramen-restaurant uitgeprobeerd, maar die vond ik (in tegenstelling tot Jose, trouwens) toch niet zo goed als degene waar we altijd heen gaan. Terug in de youth heim heb ik mijn nieuwe digicam uitgeprobeerd ^_^. Dat ding is echt zo ongelofelijk veel beter dan de Minolta, dat kan ik haast niet beschrijven. Druk op het aan-knopje en je kan bijna gelijk foto's maken. De flits is megasnel, het saven van de foto gaat snel, het maken van de volgende foto gaat ook snel. En de foto's hebben haast geen ruis! :) Eindelijk happy met mijn digicam. En net op tijd ook, 2 dagen voor de trip naar Kyoto. Daarna maar even de Minolta verkopen. Brak apparaat.

Mijn diepe, oprechte, welgemeende, deiep, rechtoppe, gelleweende excuses voor alle spelfouten en vage zinnen in deze blogpost. Het is tenslotte al half drie nu. Gaap.. Oh ja, placemark lijstje en foto's hier.