The colorful wolf

Voordat ik begin met mijn dagverslag is het denk ik verstandig als ik wat over mijn hobby vertel, aangezien zelfs mijn ouders waarschijnlijk maar een heel vaag idee hebben van anime en manga en wat ik daar nou allemaal mee doe. Dus, hierbij een cursus anime en manga voor boer'ngrunnigers :)

Eigenlijk is het heel simpel uit te leggen: stel je hebt een goed boek, bijvoorbeel de Da Vinci code of Lord of the Rings. Daar zitten (Westerse) concepten in die veel mensen aanspreken en een goed verhaal maken, waardoor ze bestsellers worden. Dus wat is de volgende stap: een verfilming van het boek. Over het algemeen is dat vrij lastig trouwens, omdat een boek een veel langere tijdsduur spant dan een film en omdat je bij een film gebonden bent aan een budget en special effects. Zoals bijvoorbeeld Lord of the Rings, dat moest per film minstens 3 uur duren en dan nog heb je dingen die in het boek wel voorkomen en in de film niet. Bovendien was het een stinkdure film qua special effects. Daarom worden de meeste boeken niet verfilmd of heel slecht verfilmd.

Neem dan Japan: stripboeken (manga) zijn populairder dan gewone boeken, en net als in gewone boeken is de limiet de fantasie van de schrijver en niet het special effects-budget. Maar als een manga in Japan een bestseller wordt dan maken ze er geen film van, maar een anime (tekenfilm). En omdat de meeste manga nog langdradiger zijn dan sommige boeken maken ze van de anime een serie van 13 of 26 afleveringen van 24 minuten. En het mooie van anime is dat je geen groot budget nodig hebt om de meest idioot grote special effects te realiseren (alhoewel je duidelijk het verschil ziet tussen een goedkope en dure anime, in tekenstijl, verhaallijn en voice actors).

Het verschil met Amerikaanse films zit hem in het verschil tussen Japanse cultuur en Amerikaanse cultuur. Voor elk genre is er een formule, en er zijn weinig films die van de formule afwijken. Bovendien zijn het aantal genres en formules beperkt omdat je snel aan je limiet zit qua geld, tijd etc. In Japan zijn de genre's van anime en manga anders natuurlijk. Sinds de tweede wereldoorlog zijn Japanners gek op grote explosies, rampscenarios en grote robots. Een veel voorkomend genre is dan ook de robot-anime, zoals de Gundam-serie, Macross en Neon Genesis Evangelion. Het mooie van dit genre in Japan is dat de series niet gewoon stomme rambo actieseries zijn, maar dat ze focussen op de karakters en het psychologische aspect en niet op het simpele geknok. Alhoewel het psychologische aspect wel vaak een gerecycled plot is dat alleen als excuus gebruikt om grote robots tegen elkaar te zien knokken, maar de series die er echt uitspringen bieden altijd iets nieuws en interresants (in tegenstelling tot elke Vin Diesel film). Verder zijn Japanners gek op tieners (soms iets te gek zelfs..), en daarom wordt elke robot consequent bestuurd door iemand tussen de 14 en 16 jaar..

Behalve het robotgenre heb je nog de typische genres: drama, comedy, love-triangle etc. Behalve dat zijn er nog twee genres die er uit springen: harem en shock. Harem is de laatste tijd heel populair en gaat altijd over 1 jongen die om 1 of andere vage reden komt samen te wonen met x aantal meisjes. Meestal valt dit soort series onder comedy trouwens, en de laatste tijd is dit genre behoorlijk uitgemolken. Het genre waar ik zelf wel fan van ben is wat ik het 'shock-genre' noem. Dit soort series laat je echt nadenken over dingen door de karakters in enorm gestoorde situaties te brengen en ze verschrikkelijke dingen te laten doen. Hier wilde ik een voorbeeld neerzetten uit Elfen Lied, een serie die ik vandaag gekocht heb, maar dat voorbeeld klinkt verschrikkelijk verkeerd zonder de juiste context. Ik raad je maar aan om de serie te zien. Een beter voorbeeld van shock-anime dan Elfen Lied kan je niet vinden. In het kort: (extreem) gewelddadig, niet perse lichamelijk, kan ook psychologisch zijn, ingewikkeld verhaal, vereist wat nadenkwerk om het goed te volgen. Mijn alltime favorite: Serial Experiments Lain zou ik ook in deze categorie indelen, alhoewel het haast geen geweld bevat, en zelfs met een heleboel nadenken kom je er nog niet uit waar die anime over gaat.

Ik ben met anime begonnen door Initial D, een anime die gaat over autoracen op de publieke wegen. Ik had toevallig in mijn muzieklijst 1 nummer die bij die serie hoorde, en ik was op zoek naar meer muziek van dat genre (Eurobeat trouwens) op Kazaa toen ik de anime tegenkwam, en downloadde. Ik was gelijk verslaafd. Ik heb de serie zo snel uitgekeken als mogelijk was met mijn downloadsnelheid, waarna ik gelijk het vervolg en de film ervan heb gedownload. Inmiddels zijn ze met het 4e deel bezig en het is nog steeds een geweldige serie. Na Initial D heb ik besloten om wat meer anime op te zoeken, want het was me goed bevallen. Initial D is eigenlijk niet echt een anime, want het is anders getekend en heeft eigenlijk een heel andere feeling dan de meeste anime. Mijn eerste 'echte' anime series waren Full Metal Panic, Hellsing en Record of Lodoss War. Daarmee had ik gelijk drie uitersten te pakken :) Full Metal Panic is een kruising tussen een schoolcomedy en een robot-actieserie (ja, dat kan, echt waar) die mij niet zo goed beviel. Achteraf kwam dat omdat er een heleboel Japanse cultuur en Japanse humor in zat waar ik helemaal niet bekend mee was. Hellsing was een serie over vampiers, maar dan gewelddadiger dan Blade en de meeste westerse vampierfilms. Lodoss was een serie in de categorie 'dungeons & dragons', dus met een groepje mensen (ridder,magier,dief,genezer etc.) die met zijn allen een draak gaan aanvallen en een schat gaan zoeken.

Sinds mijn begin ongeveer twee jaar geleden heb ik inmiddels een stuk of 150 verschillende series gezien, volg ik op dit moment 15 verschillende series die nu nog lopen op TV, heb ik nog 30 series klaar staan op mijn computer om bekeken te worden en heb ik nog een verlanglijstje met 50 series die ik nog wil zien. Het mooie van Japan is: nu kan ik eindelijk de beste series die ik gezien heb kopen op DVD, inclusief de mooie hoesjes etc. die erbij horen :) Als je denkt dat 150 veel is, reken er maar niet op. Er zijn hier duizenden verschillende anime's, alleen al van de laatste 10 jaar zijn er honderden. Van alle anime-artikelen die ik in de winkels tegenkom herken ik misschien de helft, dus ik moet nog veel meer bekijken :)

Maar daar stopt het niet: bijna elke anime is gebaseerd op een manga. Na het zien van bepaalde anime's wilde ik gewoon meer weten, dus heb ik ook de manga gedownload (in het Engels natuurlijk). En manga gaat verder dan anime, net als het boek verder gaat dan de film. Ik heb tot nu toe iets van 20 manga's gelezen, en erg hard gaat dat niet, want ik ben toch meer fan van anime dan manga. Vooral de Japanse voice actors vind ik geweldig, en een stuk beter dan de Amerikaanse BAGGER voice actors, daar heb ik nog nooit 1 goede vertolking van gehoord.

Sinds ik serieus bezig ben gegaan met anime zoek ik altijd op internet naar dingen die met de anime te maken hebben nadat ik hem net gezien heb. Zodoende vind je allerlei leuke dingen, zoals de soundtracks, met allerlei Japanse nummers die in de anime werden gespeeld, plaatjes, reviews, maar bovenal: artbooks. Artbooks zijn zoals de naam al zegt boeken waarin 'kunst' staat van de anime. Oftewel allerlei tekeningen uit de anime, of van de karakters uit de anime getekend door beroemde Japanse artiesten etc. Ik probeer daar zoveel mogelijk van te verzamelen omdat ik dat echt mooi vind. Dat soort dingen (muziek, artbooks etc.) heeft natuurlijk veel meer waarde als je de anime ook gezien hebt.

Hallo? Leest iemand dit nog? Vast niet, maar ik zal de intro afsluiten en doorgaan met de link naar wat ik eigenlijk wil zeggen :) het dagverslag! Ik was van plan naar Nakano te gaan in Tokyo, misschien wat te kopen, en daarna een beetje in Tokyo te gaan rondlopen om te kijken of ik nog wat leuks tegenkwam. Dat plan is dus veranderd in de meest 'geeky' dag die ik tot nu toe heb beleefd :D Aaron is ook een aap, trouwens. Gisteren zei ik nog tegen hem: "Niet schrikken als ik morgen om 10 uur aanbel, want we gaan naar Tokyo toe". "Ja natuurlijk, geen probleem, ik ben wakker dan". 1 keer raden wie er niet wakker was om 10 uur vanmorgen :O. Maar goed, 15 minuten later dan gepland waren we op weg naar HonAtsugi station, Shinjuku en dan Nakano. In Nakano is een winkelcentrum genaamd Nakano Broadway, en daarin zitten allerlei winkels die voor de echte otaku (term voor anime/manga-verslaafde) mega-interresant zijn. Mandarake is de naam van de allergrootste manga en anime-winkel in Japan, en die heeft in Nakano broadway een stuk of vier/vijf verschillende winkeltjes. Eentje voor manga, eentje voor anime, eentje voor speelgoed, eentje voor cosplay (verkleed jezelf als animekarakter..) etc. etc.

Eindelijk! Eindelijk wat leuke winkels gevonden waar ze precies hebben wat ik leuk vind: anime en manga en alles wat daarbij behoort. Nou ja, eigenlijk hebben ze in Akihabara veel meer anime en manga. Maar ik heb tot nu toe niet de kans gehad om in Akihabara echt rustig rond te kijken naar de dingen die ik leuk vind, omdat we altijd met meer mensen waren die daar geen interesse in hadden, of omdat ik zelf niet wist dat ze die dingen daar uberhaupt hadden. Maar deze keer had ik alleen Aaron bij me en die is nog meer geinterreseerd in de dingen dan ik, dus we konden lekker op ons gemakt rondkijken en alles bekijken wat we maar wilden. Wat zal ik dit soort winkels missen als ik terug in Nederland ben :'( Ze hebben gewoon een complete winkel (qua grootte vergelijkbaar met een Bart Smit bijvoorbeeld) volgestouwd met manga. En dan nog net zo'n grote winkel ernaast met alleen anime, en nog een winkel ernaast met alleen speelgoed. Uit anime-series. Samen hebben we heel veel tijd besteed in de winkels met manga en met artbooks :) Uiteindelijk had ik twee artbooks gekocht van series die ik tot nu toe nergens anders gezien had.

Toen we klaar waren met alles (4 verdieping vol met manga en anime!) hadden we er nog geen genoeg van, dus zijn we naar Akihabara gegaan :D Als ik maar 1 wijk in de wereld mocht kiezen waar ik gratis 1 minuut kon winkelen, dan zou het absoluut zonder twijfel Akihabara zijn. Het is gewoon een wijk waarin ik me compleet thuisvoel. Je hebt uitgebreide keuze tussen fotografiewinkels, computerwinkels, audio/video winkels, mangashops, animeshops en een heleboel speelgoedwinkels. Oh ja, en daartussenin nog aardig wat AV winkels, wat in Japan NIET staat voor audio/video, maar Adult Video. Het is gewoon verschrikkelijk relaxend om in een winkel te lopen, aan de ene kant allemaal Transformers, aan de andere kant Gundams (Japanse speelgoedrobotjes) en een Japans muziekje op de achtergrond die ik gelijk herken uit de anime waar het nummer vandaan komt. Ja, ik ben een groot kind en een dikke nerd ja :P Eigenlijk heb ik de afgelopen twee jaar op mijn kamer in een virtueel Japan geleefd, en Akihabara lijkt enorm veel op dat virtuele Japan. In tegenstelling tot de rest van Japan trouwens, dat redelijk saai en gewoon aan het worden is. Nadeel van alle Japanse winkels is trouwens dat ze verschrikkelijk kleine paadjes hebben, waar je vaak met maar 1 man tegelijk doorheen kan. Als er dan een tegenligger aankomt betekent dat dat je het speelgoedrek mag knuffelen, want anders kom je niet langs elkaar heen..

Er is nog 1 soort anime-merchandise die ik nog niet besproken heb, namelijk de doujinshi. Dit kan het beste vertaald worden als strip gemaakt door een fan, oftewel een verhaaltje verzonnen door een fan voor een echte serie. Hoe dit legaal is kan ik me niet voorstellen, maar daar hebben Japanners geen problemen mee.

Interlude: Pachinko, het bekendste Japanse gokspel. Je gooit een zilverkleurig balletje bovenin een machine. Dat balletje volgt een willekeurige door de vele splitsingen in het spel. Er zijn meerdere uitgangen, en elke uitgang betaalt een bepaald aantal zilverkleurige balletjes weer uit, maar de meeste geven je geen enkele terug natuurlijk. Als je geluk hebt dan krijg je meer balletjes terug dan dat je erin gooit. Als gokken legaal zou zijn in Japan dan breng je die balletjes naar de kassa en wissel je die in voor geld. Maar gokken is illegaal in Japan, dus dat kan niet. De oplossing: voor de balletjes kan je een speciale 'prijs' krijgen, bijvoorbeeld een groot knuffelkonijn of een sigarette-aansteker. Je loopt naar buiten, gaat de hoek om naar het dichtstbijzijnde restaurant en je 'verkoopt' je prijs aan de eigenaar van het restaurant, die je geld ervoor geeft. Natuurlijk verkoopt de eigenaar de prijs gewoon terug aan de pachinkoshop, maar ja, dat maakt niet uit :O

Terug naar doujinshi. Doujinshi zijn strips gemaakt door fans van series over de series, maar in 90% van de gevallen betekent dat dat de hoofdpersonen van de anime-serie ranzige seks hebben in alle mogelijke standen. Dat soort mensen zijn de Japanse fans van anime blijkbaar :x Ik heb me nog niet gewaagd aan doujinshi, maar Aaron weet net de 10% te vinden die geen keiharde porno zijn en weet daar ook nog net de doujins uit te halen van zijn favoriete artiest. Alhoewel hij niet de verleiding kon weerstaan om wat uit die andere '90%-groep' mee te nemen, maar ja, dat kan ik hem niet echt kwalijk nemen, gezien wat twijfelachtige content op mijn eigen harde schijf :D

Nog iets verschrikkelijk stoms trouwens. Tot nu toe koop ik alleen anime in de enige winkel in Tokyo (die ik kan vinden) die geimporteerde anime verkoopt. Waarom geimporteerde anime? Omdat ik de ondertitels in het Engels erbij wil hebben, en die zijn er niet op de originele Japanse exemplaren. Daarom is er in Akihabara 1 winkel die het geexporteerde Japanse product terug importeert vanuit het buitenland en het in Japan weer verkoopt. Wat is hier nu stom aan: de importanime is goedkoper dan de Japanse anime! Een gemiddelde Japanse anime-dvd kost hier rond de 5000 yen, en dan krijg je 2 of 3 afleveringen op 1 DVD (50 tot 75 minuten ongeveer). Een geimporteerde Engels ondertitelde boxset van een complete serie kost hier tussen de 13000 en 30000 yen, afhankelijk van het aantal afleveringen (13 of 26). Nadeel: een heleboel leuke series zijn nog niet uit in het Engels of die hebben ze niet in de ene winkel die importanime verkoopt :( Ik heb nog (net) niet genoeg vertrouwen in mijn Japans om anime te kopen zonder ondertiteling, wat me redelijk wat zelfbeheersing kost elke keer, want ik zie elke keer een heleboel Japanse DVD's van zeldzame series die ik absoluut wil hebben. Die laat ik dan liggen in de hoop dat de shop in Akihabara ze in het Engels heeft, maar helaas heeft die niet zoveel :(

Ik bedacht me net nog iets waar ik het nog helemaal niet over gehad heb: de datinggames. Dit zijn een soort van spelletjes voor de computer waarvan de structuur ongeveer als volgt is: je ziet een plaatje, je ziet een heleboel tekst onder het plaatje, je klikt en nieuwe tekst komt tevoorschijn, je klikt nog een keer en een nieuw plaatje komt tevoorschijn etc. Tussendoor krijg je nog mogelijkheden om keuzes te maken om de verhaallijn te beinvloeden. Het doel hiervan is blijkbaar om net zolang door te klikken tot je door de hele verhaallijn heen bent. De meeste van deze spelletjes zijn niet bepaald geschikt voor minderjarigen, en er zit een behoorlijk hoog seksgehalte in. Voordat je het vergeet: het gaat nog steeds om getekende figuren.. Maar blijkbaar vinden Japanners het prachtig, want de hentai(=porno) datinggames gaan als warme broodjes over de toonbank. Het vreemde van Japanse porno is: er zit echt een verhaallijn in, goede karakters en redelijk wat drama. Daarom worden de beste hentai-games tegenwoordig verfilmd naar een anime-serie. Zonder het porno-gedeelte. Wat typisch is, want de beste drama-anime's die ik gezien heb waren oorspronkelijk hentai-spelletjes :O

Waar gaat dit verhaaltje heen? Na onze shopping-spree van vandaag had ik dus een artbook gekocht van een anime gebaseerd op een hentai-game, genaamd Kanon. Wijze les geleerd: artbooks van anime gebaseerd op hentai-games bevatten ook scenes uit de hentai-games :O :O :O Oftewel, ik heb perongeluk een pornoboek gekocht :O Echt waar! Pero ngeluk! Jawel! Naja, het is een heel mooi artbook in ieder geval, en er zit maar 1 pagina naakt in. Per personage :D

Naja, ik was van plan wat te gaan sparen, maar ja. In Nederland kan het gewoon niet voorkomen dat ik zoveel dingen zie die ik leuk vind dat ik ze wel moet kopen, maar dit is Japan, en het kan hier dus wel :D Na deze meest-geeky-dag-in-Japan-tot-nu-toe heb ik 7 artbooks gekocht, 2 manga's en 4 anime DVD's. En een kalender. Een grote kalender, A3 formaat. Die in een harde kartonnen verpakking zat. Dat is geen pretje om allemaal met je mee te dragen in de overvolle trein. De trein was zo vol dat we tussen alle mensen middenin het gangpad stonden, vlakbij de deuren, met onze tassen op de grond. Bij elke halte moesten er mensen uitstappen en kwamen er nog meer mensen de trein in, dus moesten we elke keer de zware logge tassen uit het looppad van iedereen houden en aan de kant gaan.. Het treinnetwerk in Japan is geweldig, het probleem is alleen dat er zoveel mensen gebruik van maken :(

Dan nog even compleet iets anders: Japanners hebben echt een serieus probleem met verpakkingen. Hiermee bedoel ik tasjes, doosjes en dat soort dingen. Stel je voor: je koopt een chocoladereep of iets anders kleins dat je gelijk gaat opeten/gebruiken. Je krijgt er gegarandeerd een plastic zakje bij. Zelfs al zeg je dat het niet hoeft dan doen ze het nog. En dan doen ze er 1 extra bij gewoon omdat ze dat leuk vinden. Tijdens onze trip naar Kyoto had Aaron een zakje snoepjes gekocht. Deze snoepjes zelf waren ongeveer net zo groot als een tic-tac of een M&M. Natuurlijk krijg je een plastic zakje om je grote snoepzakje heen, maar erger wordt het als je dat snoepzakje opendoet. Elk los snoepje is verpakt in een plastic bakje! Jawel, een plastic bakje, niet gewoon een plastic papiertje oid, maar een hardplastic bakje, met daarop plasticfolie dat je eraf kan trekken om het bakje open te maken, net als de meeste yoghurtbekertjes bijvoorbeeld. Hoe gek ben je dan wel niet? Maffe Japanners. Ik zei een paar alinea's terug dat Japan redelijk saai en gewoon aan het worden is voor me, maar ik blijf me verbazen bij dit soort dingen.

Ik geloof niet dat er iemand zo gek is om deze lappen tekst te lezen, maar dat maakt niet uit. Het was een leuke vingeroefening. Tot slot nog wat plaatjes van mijn aanwinsten van vandaag. Titelvertaling: embarassing sentences are not allowed! ('je mag geen rare dingen zeggen' of zoiets, ik weet niet hoe je embarassing zegt in het Nederlands :O ).