The colorful wolf

Inderdaad, het is bijna een jaar nu dat ik in Japan zit. Eind oktober vorig jaar ben ik vertrokken naar een vreemd land ergens in azië, en eigenlijk zonder enige voorbereiding. De enige voorbereiding die ik had was dat ik veel Japanse tekenfilmpjes had gekeken, wat me verbazingwekkend genoeg aardig heeft geholpen met de Japanse taal. Zelfs nu studeer ik niet serieus Japans, en eigenlijk hoorde ik meer Japans in Nederland, omdat ik de hele dag door niks te doen had en de hele dag Japanse tekenfilmpjes keek. Nu zit ik de hele dag op het werk en spreek ik Engels met mijn collega's en mijn vrienden.

Mijn engels is wel een stuk verbeterd sinds ik hier kwam. Mijn accent is voor mijn gevoel niet veranderd, en veel nieuwe woorden heb ik ook niet geleerd , maar omdat ik het elke dag spreek gaat het een stuk natuurlijker dan eerst. Het meest interresante van mijn werk is dat je een heleboel verschillende soorten engels leert. Het is haast niet voor te stellen hoe erg het stereotype uit de comedyserie 'Allo allo' klopt, want de Duitsers en Fransen hier spreken ècht zo als in de serie :O Spanjaarden herken je ook vrij makkelijk, en Italianen ook. En er is een gigantisch verschil tussen de casual-amerikaans-engels sprekende Zach en de formeel-keurig-brits-engels sprekende Martin. Japanners hebben een ontieglijk irritant engels accent omdat ze geen lettergrepen hebben die corresponderen met het westerse alfabet. Al hun letters eindigen op een klinker, dus ze kunnen niet 'er' zeggen, omdat het eindigt op een r en dat kennen ze niet. Dus Japanners spreken 'er' uit als 'erru'.

Erg snugger zijn ze soms ook niet. Vooral als je een engels woord zegt in het engels, bijvoorbeeld ‘parking', dan snappen ze het totaal niet, terwijl dit een normaal Japans woord is dat ze geïmporteerd hebben uit het engels. Als je daarentegen zegt 'pa-kin-gu' dan snappen ze het wel. Na een jaartje Japan wordt alles steeds normaler en dan ga je je toch soms ergeren aan dingen die in het begin grappig zijn. Zo moeten Japanners ook een keer normaal leren lopen in publieke omgevingen, zoals een treinstation. Ze krijgen het altijd voor elkaar om je voor de voet te lopen. Nu weet ik wel dat het in Japan stikt van de mensen, maar zelfs als het rustig is dan kiezen Japanners een pad dat precies kruist met jouw pad, en ze timen het zo dat ze precies jou voor de voeten lopen.. Of dat is mijn paranoia misschien, of ze doen het alleen bij mij, ik weet het niet.. ;)

Naja, afgelopen weekend was vrij rustig. Ik heb er een uitrustweekend van gemaakt, want het is nog steeds lekker druk in mijn leven. Vrijdag heb ik wat spelletjes gedaan op mijn PC en wat fotootjes teruggekeken, en toen ik erachter kwam hoe laat het was toen was het 7 uur 's ochtends. Dat is al erg genoeg, maar de volgende dag vertelden mijn vrienden me dat er een dikke aardbeving was geweest rond die tijd waar ze allemaal wakker van werden. Ik heb helemaal niks gemerkt :O En erg slaperig was ik toch ook niet. Maf. Naja, ik ben naar het centrum gefietst voor ontbijt, en daarna ben ik op bed gegaan.

Zaterdag heb ik wat filmpjes gekeken, en ik heb voor het eerst in weetikveelhoelang weer biefstuk gehad :) Eén van de weinige goede mogelijkheden in Japan voor biefstuk is het Outback Steakhouse, in Ebina, vijf minuten met de trein. De biefstuk is heerlijk, en het hele restaurant geeft een hele amerikaanse/westerse indruk. Maar dat heeft een nadeel: het trekt buitenlanders aan, voornamelijk Amerikanen die van de in buurt liggende militaire basis langskomen. Dat is toch niet mijn gezelschap, Amerikanen. Met uitzondering van Zach dan, met wie ik goed kan opschieten op het werk. Maar de meeste amerikanen komen heel slecht op mij over, helemaal omdat we hier in Japan zijn, en een groter contrast van twee culturen kan je haast niet hebben. Aan de ene kant heb je altijd beleefde, kleine, vriendelijke, net uitziende (naar mijn mening dan) Japanners, en aan de andere kant heb je de lompe, grote, domme Amerikaan. Ik draaf een beetje door in mijn generalisering, maar zo komt het op mij over. Dat wordt nog een hele schok voor mij als ik weer terug ga naar Europa en dagelijks westerse mensen moet zien :O

Als ik terugkijk op mijn jaar hier ben ik heel erg tevreden, eigenlijk. Dat komt ook omdat ik eigenlijk niks van verwachte. Ik ging gewoon naar Japan omdat ik niet wist wat ik in Nederland moest doen, en ik kon geld verdienen in Japan en het land trekte me aan. Meer niet. Ik had nooit, maar dan ook nooit, verwacht dat ik zo erg zou veranderen, maar toch gebeurde dat. Ik heb vrienden gemaakt waarvan ik weet dat ze vrienden voor het leven zijn, zelfs al kan ik ze misschien nog maar één of twee keer zien in de rest van mijn leven. Ik heb geleerd hoe ik met mensen kan omgaan, of eigenlijk heb ik uitgevonden dat ik altijd al met mensen kon omgaan maar daar nooit zin in had. Ik ben geïnterreseerd geraakt in reizen, wat me voor die tijd weinig boeide. Ik ben de interesse in reizen ook weer een beetje kwijtgeraakt de laatste tijd, en het heeft plaatsgemaakt voor interesse in mensen, wat ik ook niet had voor die tijd. Ik ben me meer gaan interesseren in mijn vrienden hier, en mogelijke toekomstige vrienden, en personen die misschien meer kunnen zijn dan vrienden.

Dat had ik een paar maanden geleden nog niet, toen al mijn oude vrienden hier nog waren. Toen was ik eigenlijk al tevreden met het feit dat ik reizen had ontdekt, en erg veel zin had ik eigenlijk niet om hier nog veel langer te blijven. Toch ontdekte ik weer nieuwe dingen, en ik ben er nu van overtuigd dat ik nog een heleboel andere nieuwe dingen kan ontdekken het komende jaar. Het is nog niet voorbij :) Als ik nu terug naar huis zou gaan, dan zou ik echt het gevoel hebben dat ik iets half afgemaakt heb achtergelaten. Ik heb eigenlijk geen idee of dat gevoel is veranderd de komende zomer. Als dat niet is veranderd dan moet ik hier misschien maar langer blijven. Maar dan wel met een asociaal grote vakantie in Nederland ertussenin :D

In het begin had ik geen geheimen op mijn blog. Tenminste, geen dingen die hier gebeuren die ik niet vertelde op mijn blog. Alles was nieuw voor mij, en ik wilde alles delen met mijn thuisland. Nu voelt Japan als mijn thuis, en ik minder geneigd om alles te delen op mijn blog, of dat nou is omdat ik vind dat het te saai is om te vermelden, of omdat ik vind dat het te privé is om te vermelden. Zo is het doel, het hoofdonderwerp van mijn blog eigenlijk veranderd, en eigenlijk al sinds maanden geleden. Het is niet echt een reisblog meer, met verslagen van tripjes en rare dingen van een vreemd land, maar meer het verslag van een of andere saaie Nederlander's privé leven en zijn uitstapjes met zijn vrienden. Vrij normaal. Wie had dat ooit gedacht :P

Eerste les van webloggen: lees nooit terug wat je net geschreven hebt, en klik gewoon op publish.