Woensdag

Jetlag! Ik ben echt de halve dag gigantisch slaperig geweest. Dat kan trouwens ook wat te maken hebben met dat het wat rustiger voor me wordt nu ik een beetje ingesetteld ben. Op het werk heb ik grotendeels de kans om mijn eigen tijd in te delen in in mijn eigen tempo te werken. Ik heb nog een korte introductie gehad van Alvaro samen met Jose over de programma's en technieken die ze bij het VIP gebruiken. Alvaro en Jose zijn trouwens beide spanjaarden. Jose is degene waarmee ik gisteren ramen heb gegeten en die gisteren voor het eerst in Japan aankwam.

Vandaag heb ik Jose een beetje wegwijs gemaakt in Atsugi. Jose wilde een fiets kopen en ik moest nog wat kleine dingetjes hebben, dus we zijn samen naar het centrum gegaan. Natuurlijk ben ik een hele goede gids na vier en een halve dag hier te zijn dus we namen de verkeerde straat. Het scheelde gelukkig maar een paar honderd meter. Eenmaal aangekomen bij Saty (het warenhuis) blijkt dat Jose eigenlijk niet al te veel Japans kan spreken en vraagt hij mij of ik het woord kan doen. Ik kan het eigenlijk niet veel beter :( Naja, na heel veel gedoe met de winkelbediende die allerlei dingen begon te zeggen die ik gisteren toen ik mijn eigen fiets kocht niet te horen kreeg lukte het ons toch om de fiets te kopen. Daarna heb ik (en een paar Japanners in de winkel) me nog rotgelachen om Jose die een kinderspelletje speelde waar je keihard op een trommel moet rammen op de maat van de muziek.

Ik wilde eigenlijk nog even naar de supermarkt nadat we bij Saty waren geweest, maar het was al laat dus we zijn wat gaan eten. Jose wist een restaurantje waar hij eerder die dag geweest was waar ze tempura (sp?) verkochten. Tempura is een soort van vis met krokant korstje eromheen met rijst en soep erbij. Erg lekker spul, lekkerder dan ramen zelfs (IMHO ofcourse). De shop is ook makkelijk te vinden, vlakbij de bank en het station, dus misschien kom ik er wel vaker. Met stokjes eten gaat ook steeds een stukje beter, alhoewel ik het rijst eten nog fout doe volgens Jose, die eerdere ervaring ermee heeft.

Toen we weer terug waren bij het youth heim kwam ik er achter dat ik opeens een kiestoon op mijn telefoon had. Bellen lukt alleen nog steeds niet, zelfs lokale nummers niet :'( Ik ga lekker op bed zo, en morgen uitslapen want we zijn vrij (nationale feestdag oid, daar hebben ze er een heleboel van in Japan).

Oh ja, random vaag Japans iets: als je iets koopt zeggen ze eerst iets van: ik heb 10000 yen van u ontvangen en u krijgt nu x yen weer terug. Dan geven ze je eerst het briefgeld terug en dan altijd het muntgeld met het bonnetje tegelijk. Het is niet de bedoeling dat je het bonnetje in je tas doet, want ze plakken de tas dicht met een plakbandje. :|

Posted in Uncategorized

Submit comment






After approval your comment will be visible publicly. Your email will never be visible publicly.