The colorful wolf

Ik heb nog steeds serieuze plannen om wat aan mijn conditie te gaan doen en om serieus Japans te gaan leren (dwz ook kanji en werkwoorden en zinsconstructies), want ik kan nu alleen anime-Japans. Dat is leuk op het werk, als je mee kan praten over tsukkomi (een vage Japanse vorm van humor die veel in Anime gebruikt wordt) terwijl geen enkele andere buitenlander weet wat het is, maar het is wat lastiger als je in de winkel staat en je bent het werkwoord 'kopen' vergeten :( Alternatieven voor kopen zijn in dat geval 'die wil ik hebben', 'die alstublieft' en 'die is goed/ok'. Bleh. (kopen is 'kau' trouwens, als in 'kore ga kau', deze koop ik)

Het andere punt waar ik serieus wat aan wilde gaan doen is mijn conditie. Ik was eigenlijk van plan om voordat ik naar Japan ging er aan te werken, maar dat is er niet van gekomen ;) Toen dacht ik dat ik in Japan er wel wat aan kon doen, en nu heb ik het eigenlijk weer uitgesteld totdat ik definitief een andere kamer heb of definitief in mijn huidige kamer blijf. Er is van alle buitenlandse trainees bij de Voice Interface Project eentje groter en zwaarder dan ik, en die heeft een betere conditie dan ik :'(

Ik herinnerde me vandaag opeens weer dat ik wat aan mijn conditie wilde doen omdat we de medische checkup hadden vandaag. Eerst moesten we met zijn allen de gaijin-parade (=buitenlandersoptocht) doen op weg naar het ziekenhuis omdat het 15 minuten lopen was. Dat valt wel op, een stuk of 10-15 buitenlanders die moeder-de-gans-style achter elkaar lopen midden in Japan. Eenmaal aangekomen was het ziekenhuis niet bepaald indrukwekkend, het deed me eerder denken aan een bejaardentehuis (qua interieurstijl dan).

Eerst dacht ik: dat wordt even op de weegschaal staan en een bloedprikje doen en klaar, maar dat viel toch even tegen. Eerst gewicht en lengte meten, dan bloeddruk, dan een oogtest en daarna een test waarvan ik de naam vergeten ben waar ze allerlei zuignapjes aangesloten op een computer op je lichaam vastklemmen en 1 of andere meting doen. Daarna luistert de dokter nog even naar je hartslag en dan begint het leuke gedeelte. Eerst wordt er nog even een rontgenfoto gemaakt van je borstkas waarna je door mag naar de vriendelijke zuster die wat bloed van je afneemt. Bleh. Zo uitgebreid ben ik volgens mij in Nederland nog nooit naar de dokter of naar het ziekenhuis geweest. Maar het is leuker dan werken, dus ik klaag niet. Ik heb eigenlijk wel een leuke morgen gehad :)

Sommige anderen vonden het alleen lang niet zo leuk. Iedereen was een beetje nerveus vooraf, dus de hele weg lopen naar het ziekenhuis bestond vooral uit allerlei flauwe ziekenhuisgrapjes. 1 jongen zei (volgens mij als grap) 'ik weiger het gewoon'. Voor het onderzoek begon moesten we even wachten en zat ik tegenover dezelfde jongen. Hij was alleen lijkbleek geworden en hij trilde helemaal. Hij was echt doodsbenauwd voor het onderzoek. Zo leer je toch weer wat over sommige mensen, want die jongen was echt niet het type waarvan je zo'n reactie verwacht. Naam achterwege gelaten for obvious reasons, natuurlijk.

Even heel wat anders: misschien heb ik in het begin toen ik in Japan aankwam wel op de weblog gezet dat ik op het dak van het youth heim ben geweest, en even voor de gein wat met pvc-buizen heb 'gespard(?)' met Stefan, 1 van de Duitsers hier. Uiteindelijk brak 1 van de stokken doormidden en viel er 1 helft naar beneden bijna op een paar Japanners. We hebben netjes onze excuses aangeboden en ik dacht dat dat het laatste was dat we ervan zouden horen. Nu blijkt dat we nog 1 andere Japanner behoorlijk chagrijnig hebben gemaakt, omdat die stokken werden gebruikt als doelpalen bij het voetballen door hem :O Die heeft nu een officiele klacht ingediend bij Alvaro. Alvaro zei alleen tegen mij dat ik me er niet zo'n zorgen over hoef te maken omdat het altijd dezelfde Japanner is die de klachten indient als de buitenlanders bij het youth heim iets verkeerd doen. Maar ik zal morgen wel even mijn excuses aanbieden :} Voor Stefan is het wat erger, want hij zit tegenover die irritante Japanner op het werk :D