Dag 2: crazy templeday

Wakker worden gaat vrij lastig, maar Jose heeft een hele irritante telefoon die steeds harder gaat piepen als het alarm snoozed ipv uitzet. Nadat de telefoon drie keer is afgegaan raak je er zo geirriteerd van dat je wel wakker moet worden. Vandaag is tempeldag :) Jose heeft een lijstje gemaakt van de mooiste tempels die we in Kyoto op de fiets kunnen bereiken, en we gaan proberen er vandaag zoveel mogelijk te bezoeken. Dat betekent dus om half acht wakker worden, om 8 uur naar de fietsverhuur en om kwart over 8 op weg naar de eerste tempel :)

Helaas bleken de gehuurde fietsen niet al te best. Ongeveer na 20 minuten besloot Jose, die voor ons aan fietste, om opeens na wat te zigzaggen stuiterend met zijn voorwiel keihard tegen een stenen muur te knallen. Dit deed hij niet om ons aan het lachen te krijgen (het zag er erg komisch uit, sorry Jose), maar omdat zijn ketting eraf gelopen was. Gevolg van de botsing: zijn voorwiel was krom en de voorrem liep de hele tijd tegen het wiel aan, waardoor fietsen wat meer moeite kostte dan normaal. Jose is wat dat betreft een typische Spanjaard, want de hele fietsroute ging gepaard met flink wat Spaanse vloeken :)

De eerste tempel die we bezochten was Kinkakuji, een gouden tempel in het noordwesten van Kyoto. Deze tempel was erg mooi (en erg glimmend) en de omgeving was ook erg mooi: een vijvertje/meertje, wat heuveltjes en veel groen. Toen Jose een foto van ons en de tempel wilde maken van ons en de tempel met zijn tripod kwam er opeens een beveiligingsjapanner naar ons toe die ons duidelijk probeerde te maken dat we geen tripod mochten gebruiken, en dat hij de foto wel zou maken. Vage regel. Bij deze tempel kan je weer duidelijk de scheiding zien tussen modern en ouderwets Japan: tussen de traditionele gebouwen en paadjes staan vending machines (NL woord vergeten :( automaten die blikjes drinken verkopen), en aan het eind van de tour stonden souvenir shops die allerlei vage zut verkochten. Als toerist hoef je je trouwens nooit af te vragen of je ergens wel of niet mag komen, want als je er wel mag komen dan staat er een 'no smoking' bordje (in het Engels). Japanners zijn gek op geluksvoorspellingen en 'good luck charms' en dat soort dingen. Combineer dat met modern Japan en buitenlandse toeristen en je hebt tussen de souvenirshops een metalen automaat waar je een muntje in kan gooien waarna je geluksvoorspelling eruitkomt rollen op een briefje. Your fortune: very good. Yatta! (yes!). Verder weet ik nu dat mijn 'missing thing' hard to find is, en dat ik voor 'removal' naar het oosten moet gaan? Engrish dus (voor wie de site nog niet kent: Engrish is een verzameling van allerlei bordjes en teksten in Japan in het Engels die behoorlijk fout zijn). Ik heb trouwens ook geen probleem met childbirth volgens mijn gelukskaartje :O Het sneeuwde trouwens een klein beetje deze morgen, bij een helder blauwe lucht met maar een paar wolkjes. Surrealistisch weer hier. Tot slot nog even wat souvenirs gekocht en op naar de volgende tempel.

..die aan de andere kant van de stad was. Ginkakuji, de zilveren tempel, gesitueerd aan het noordoosten van de stad. Gin is trouwens zilver, en kin is goud. Dat was dus een redelijk eindje fietsen. Halverwege vloog Jose's ketting er weer af, dit keer zonder ongelukken, en mijn fiets begon ook al aardig te ratelen. De remmen van mijn fiets waren ook niet al te best trouwens, de fietsen waren echt brak.

Ginkakuji was net als Kinkakuji erg mooi. Ginkakuji lag wat meer in een beboste en beheuvelde omgeving dan Kinkakuji, die net aan de rand van de stad lag. Het had een hele leuke winkelstraat vanaf de stad richting de tempel met allerlei (dure) souvenirwinkels. Het tempelgebied zelf bestond uit meerdere kleinere gebouwen, waarvan de dakpannen een zilveren kleur hadden, en een hele mooie tuin. Hier moet ik trouwens even zeggen dat we de hele dag nog niet gegeten hadden (alleen wat snacks), omdat eten in een restaurant minstens een half uur duurt en we wilden ons zonlicht niet verspillen.

De volgende bestemming was de Heian shrine, een paar km ten zuiden van Ginkakuji. Dit was niet al te indrukwekkend: gewoon een klein tempeltje (ja ik weet het, shrine, of schrijn in het NLs, maar ik heb geen zin om uit te zoeken wat het verschil is) tussen wat flatgebouwen in. Hier was ook geen enkele toerist te bekennen trouwens. Daar hebben we even snel wat foto'tjes geschoten waarna we op de zijn gegaan naar de volgende tempel: Nanzenji tempel. Deze tempel ligt nog verder naar het oosten van Kyoto en een straatje zuidelijker dan de Heian shrine.

Nanzenji was ook erg mooi, het lag wat meer in de bossen dan de andere tempels en het zag er wat minder stads uit. Behalve de tempel waren er nog veel meer traditionele Japanse gebouwen, zoals een gigantische, euh, poort (gate oid) en een oude aquaduct. Bij de aquaduct stond een vage Japanner die 1 of 2 woordjes Engels kon en dan gelijk dacht dat hij een tour guide was.. Sommige Japanners zijn echt rare gasten.

Na Nanzenji begon alles opeens op een avonturenfilm te lijken. De volgende bestemming was een tempel genaamd Kiyomizu, waar we op 2 manieren konden komen: terug naar de stad en over de grote weg, of tussen de bergen door van de andere kant. Gezien de staat van onze fietsen en onszelf was het verstandiger om via de stad te gaan, dus kozen we natuurlijk voor de bergweg. En die ging behoorlijk omhoog. Het grootste gedeelte hebben we omhoog gelopen met de fiets aan de hand omdat het te steil was om omhoog te fietsen (op een fiets zonder versnellingen dan). Het lastige van het vinden van de tempel was dat de kaart die wij hadden het stipje van de tempel had in het midden van een groen gebied, zonder toegangswegen ernaartoe. Het was dus gokken van welke kant we de tempel konden bereiken. Maar goed, de weg naar boven was zwaar, maar ook erg mooi, en op sommige plekken had je echt een prachtig uitzicht van de omringende steden en de natuur in de buurt.

Op ongeveer het hoogste punt van onze route aangekomen puften we even uit bij een T-splitsing. Er was een zijweggetje dat nog verder naar boven liep, waar we nog net een heel mooi uitziend gebouw konden zien. Het lag niet echt in onze planning om daar te kijken, en Aaron had geen zin om erheen te lopen, dus Jose en ik zijn er naartoe gelopen, onze fietsen bij Aaron en de kruising achterlatend. Weer een korte klim later en 1 bocht verder waren we aangekomen bij 2 hele mooie grote gebouwen, die een heel mooi uitzicht hadden over de stad en de bergen. Het vreemde was dat er helemaal geen mensen waren bij de gebouwen, waardoor het haast geen hotels of restaurants kunnen zijn, en tempels waren het ook niet. Ik herinnerde me een stuk tekst dat ik op internet las, waar men zei dat sommige van de mooiste plekjes en de duurste huizen in Japan eigendom zijn van de Japanse mafia, de yakuza. Dit zijn wel de mooiste plekken om te zien, maar ze schijnen heel onveilig te zijn omdat er soms gangwars oid zijn, en ze schijnen ook niet zo te houden van nieuwsgierige mensen. Dit herinnerde ik me trouwens nadat we al uitgebreid foto's hadden gemaakt. Ik vertelde dit net aan Jose op de weg naar beneden terug naar de fietsen, toen we terugkwamen en er een heel verdacht uitziende rode Mercedes op de T-splitsing stond, die heel langzaam de zijweg inreed waar we net uitkwamen en ons heel langzaam voorbijreed. Op dat moment waren we er behoorlijk van overtuigd dat we een paar mensen boos hadden gemaakt die we niet boos hadden moeten maken :O Vanaf dat punt richting het zuiden is het allemaal naar beneden, en ik denk dat dat het snelste is dat ik ooit op een fiets heb gereden :O Het duurde een half uur om naar boven te klimmen, maar binnen 5 minuten waren we weer beneden.

Gevlucht van de yakuza moesten we bij de volgende kruising kijken waar we heen moesten, want we waren een klein beetje verdwaald. Eigenlijk niet verdwaald, maar we hadden gewoon geen kaart van het gebied waar we waren. We kozen de grootste weg richting Kyoto en fietsten verder. De weg liep nog verder naar be neden, dus we reden met een flink tempo de weg over, die even later samenvoegde met een andere weg. De weg bleek inderdaad richting Kyoto te gaan, maar het was wel een snelweg :O We hadden eigenlijk geen zin om weer terug (naar boven, richting de yakuza) te fietsen, dus we zijn maar doorgefietst. Op de snelweg. Na een paar km kwamen we gelukkig bij een afrit uit. Dat bleek het volgende probleem te zijn, want de hele tweebaans-afrit stond vol met auto's, en er was soms gewoon geen ruimte om erlangs te fietsen. Onze oplossing voor dat probleem: met een hoog tempo zigzaggend tussen alle auto's die op de snelwegafrit stonden fietsen. Als dit een ander land was dan Japan dan hadden we een hele hoop getoeter gehoord op de snelweg en op de afrit, maar blijkbaar zijn Japanners daar te beleefd voor. Eindelijk van de snelweg af zagen we in de verte een politieauto met sirene die onze kant op kwam, dus we zijn maar gauw doorgefietst :O Geen idee of het voor ons was, maar je weet maar nooit. Wonder boven wonder hadden we precies de juiste afrit genomen, en hoefden we maar 1 straat door te fietsen om de Kiyomizu tempel te bereiken.

Achteraf gezien is de kans natuurlijk klein dat de gebouwen die we zagen inderdaad van de yakuza waren. Het is waarschijnlijker dat het gewoon een restaurant of hotel was dat gesloten was vanwege de feestdagen (alhoewel alle andere restaurants en hotels wel gewoon open waren), of een tempel (maar dan zonder mensen?), of misschien woonhuizen van rijke mensen (die misschien wel niks te maken hebben met de yakuza). Ik vind de yakuza-theorie veel leuker en die zal ik ook zeker onthouden :) Over 40 jaar kan ik aan mijn kleinkinderen vertellen dat ik op de fiets achternagezeten ben door de yakuza op de Japanse snelweg :D

Kiyomizu was interresant. De zon begon net een beetje onder te gaan toen we er aankwamen. Kiyomizu ligt net op de rand van een berg en daarvandaan had je een prachtig uitzicht richting Kyoto. De tempel zelf was gebouwd op de bergrand op een heleboel houten palen, en langs de berg had je een pad dat op dezelfde manier omhoog gehouden werd. Elke tempel heeft trouwens wel een entrance fee, dus een goedkope hobby is het niet, tempels kijken :(

Na Kiyomizu gingen we op weg naar een tempel waarvan ik de naam vergeten ben. Ik weet nog wel dat er 1001 standbeelden waren, die we allemaal gingen bekijken. Niet dus, want de tempel was gesloten. Dus hebben we onze plannen veranderd om voor zonsondergang terug te zijn bij de Kyoto tower bij het station, zodat we nog wat mooie foto's konden maken. De zon stond al aardig laag, dus we moesten behoorlijk opschieten. Dat resulteerde in wederom een goede zelfmoordpoging, op (hele) hoge snelheid zigzaggend tussen alle voetgangers door, soms voor en soms achter auto's langs, uitwijkend voor auto's uit zijstraten etc. Uiteindelijk waren we net op tijd :) In de toren zijn we gebleven tot de zon helemaal onder was, waarna we eerst bij een curryrestaurant hebben gegeten en daarna bij een ramenrestaurant (noodles), en dat was ook wel nodig. Een geslaagd einde van een hele geslaagde dag. Dit was 1 van de 2 leukste dagen van de hele trip. Het is echt een wonder dat we het overleefd hebben :D Ik heb even in Google Earth een ruwe schatting gemaakt van de afstand die we gefietst hebben, en het is ongeveer 30 kilometer. Plus een heleboel heuvels op (en weer naar beneden), en een heleboel geloop bij de tempels zelf.

Placemarks
http:///placemarks/Kyoto_2.kmz
Foto's, wederom thanx Jeffrey
http://imgupload.jeffjuh.nl/rv/Web0103

Posted in Uncategorized

Submit comment






After approval your comment will be visible publicly. Your email will never be visible publicly.