The colorful wolf

's Morgens vroeg weer om half 8 wakker worden, ontbijten bij de combini onderweg en dan door naar het station om de trein naar Nara te pakken. Het wordt al haast een routine. Het bleek vandaag alleen iets lastiger dan gedacht, want er zijn iets van 4 verschillende treinen naar Nara, van 2 verschillende bedrijven. Na een beetje gokken hadden we een redelijk snel uitziende trein naar Nara gekozen, maar in de trein werden we nog even zenuwachtig omdat er opeens een conducteur langskwam, iets dat we tot nu toe in Japan nog niet meegemaakt hadden. Daar kwam nog bij dat alle Japanners een ander kaartje hadden dan wij :O geen idee of wij fout zaten of niet, maar de conducteur liep ons gewoon voorbij. Blijkbaar geen zin om buitenlanders te controleren.

Nara, net als Kyoto ook een oude hoofdstad van Japan, staat tegenwoordig bekend om het park, wat een mengelmoes is van een heleboel herten, bomen, tempels en kraampjes met lekker eten (voor de herten en voor de mensen). Ik heb de hele dag door een heleboel foto's gemaakt, maar helaas was het redelijk bewolkt en de grote bomen hielpen ook niet echt mee voor de belichting :( Daar kwam nog bij dat mijn memory card van 1gb vol was en ik had nog maar een paar foto's over op mijn andere 512mb kaart.. De 1gb heb ik afgezet bij een fotowinkel, waar ze de foto's op CD zetten. Dit kostte een half uur en ik had geen zin om helemaal terug te lopen na een half uur, dus ik zat de hele dag met erg weinig fotovrijheid. Gelukkig bood Jose uitkomst toen mijn andere memory card vol was door mijn foto's op zijn PDA te zetten. Zelf was hij niet zo gelukkig, want zijn accu was leeg, en hij was vergeten zijn tweede accu op te laden.

Aangekomen in Nara zijn ze zonder al te veel problemen door de lange souvenirwinkelstraat naar het park gelopen. Dit was echt zoiets wat mijn zusje vast heel mooi zou hebben gevonden (:P), dus die zal ik even lekker jaloers maken :) Overal hertjes! Tussen de tempels, over de paden, we zagen er zelfs 2 een souvenirwinkeltje in lopen, alhoewel ze er wel snel weer werden uitgezet door de eigenares. Overal kan je koekjes kopen om aan de hertjes te voeren, die overal hetzelfde kosten. De herten zijn redelijk getraind in het wachten om toeristen; ze proberen nooit bij de koekkraampjes wat te halen, ze wachten netjes op de toeristen. Zodra de toerist wat gekocht heeft komen er tien herten opaf, en ze zijn net zo snel weer weg richting de volgende toerist als de koekjes op zijn..

De hoofdattractie van het park in Nara is een gigantische boeddhistische tempel met een gigantische gate ervoor. In de tempel zelf was 1 heel groot standbeeld van buddha van 22m hoog. Na het park en de grote tempel hebben we nog wat rondgelopen in de richting van een andere tempel, maar daar was het iets te druk dus hebben we de bospaadjes genomen terug naar de stad. Dat ging niet helemaal perfect, want we stonden opeens middenin een woonwijk met geen mens te bekennen. Dat is wel een beetje griezelig aan Japan: in de drukke gebieden is het ongelofelijk druk, maar in de rustige gebieden is het griezelig rustig. Eigenwijs als wij (Jose) waren liepen we gewoon door tot we bij het volgende bospaadje aankwamen, aan de andere kant van de woonwijk, dat ons vervolgens weer terugbracht tot waar we vandaan kwamen. Daar waren nog een paar dingen die we wilden zien, waaronder een museum, een hertenkamp oid en botanical gardens. Het hertenkamp en de tuinen waren gesloten en het museum was duur, dus daar zijn we niet heen gegaan :/

We hadden dus nog wat tijd over. Jose kwam met het plan om naar Horyuji te gaan, een stadje in de buurt van Nara, waar de oudste tempel van heel Japan staat, en dat scheen een hele mooie plek te zijn. Dus: van het park terug lopen naar het station en daar de trein gepakt richting Horyuji. Dat lopen was trouwens een behoorlijk eind, en we waren ook nog redelijk moe van de gestoorde trip van gisteren. Terug lopend uit het park kwam er opeens een oude Japanse vrouw (categorie miniklein, mega-oud) die opeens tegen Jose begon te praten, in het Engels! Ik weet niet meer precies wat ze zei, maar het was ongeveer zoiets: "You are Tom Cruise (Tommu Kuruzu), yes? USA, yes? Naisu toe mitu yu", waarna ze haar linkerhand uitstak bij wijze van handje schudden. Jose wist niet helemaal wat hij moest zeggen, maar intussen lagen Aaron en ik in een deuk :D Dit was trouwens de derde keer dat Jose in Japan door een Japanner is aangezien voor Tom Cruise. Je kan het erger treffen, denk ik :O

Aangekomen in Horyuji bleek het een behoorlijk stil, verlaten klein stadje, met een heel klein station (denk Hometown qua grootte, maar dan voor een stad als Groningen). Het eerste probleem: we hadden geen duidelijke kaart van de stad en alleen maar een vage richting van waar de tempel zou moeten zijn. We hebben de richting gekozen (met behulp van mijn horlogekompas, dat al meerdere keren zijn nut heeft bewezen hier in Japan) en zijn gaan lopen. Dat leek goed te gaan, want na een paar honderd meter kwamen we een richtingaanwijsbordje tegen waarop de naam van de tempel stond in het Engels, met een pijl naar links. Dus, bordje gevolgd richting een winkelstraat waarvan alle winkels gesloten waren en geen enkele Japanner te zien was. Na ongeveer 1 kilometer lopen werden we toch een beetje nerveus, om twee redenen: ten eerste hadden we nog geen bordje weer gezien, en ten tweede liepen we zo'n beetje midden in de stad rond en we hadden nog geen mens gezien. Het was letterlijk doodstil daar. De 4e is nog een nationale feestdag en Horyuji is geen grote stad, dus alle winkels waren gesloten, maar het was toch erg creepy. We zijn maar van richting veranderd naar de richting waarin de tempel zou moeten zijn, want de weg waarin het bord wees ging de verkeerde kant op. Ons nieuwe pad leed ons letterlijk naar de middle of nowhere, buiten het centrum van de stad en richting het platteland :O En we hadden nog steeds niemand gezien. Net toen we er redelijk van overtuigd waren dat we niet op de goede weg waren kwam er een oude Japanse man aan op de fiets. Toen ik hem aansprak om de weg te vragen keek hij even vlug naar ons waarna hij gauw doorfietste :( Dus we zijn maar weer doorgelopen. In de spookstad.

Even verderop kwamen we eindelijk weer in de bewoonde wereld terecht: een woonwijk aan de rand van Horyuji, waar godzijdank een Japanner net uit zijn huis kwam lopen. Die bleef gelukkig toen staan toen te hem aanspraken, en hij bleek ons nog te kunnen vertellen waar de tempel was ook. Dat was dus in de richting die we oorspronkelijk liepen en niet in de richting van het wegwijzerbordje :(

De tempel zelf was wederom indrukwekkend. Het is lastig om nog onder de indruk te raken na alle tempels in Kyoto en Nara, maar dit was weer een tempel met zijn eigen 'ding'. Het was niet de grootste tempel en niet de mooiste tempel, maar het zag er wel allemaal netjes en.. authentiek(?) uit. Het grondoppervlak was behoorlijk groot. Het mooiste van deze tempel was wel dat er helemaal geen toeristen waren. Het was er erg rustig. Vast omdat niemand dat domme ding kan vinden..

..tenminste, dat dachten we, maar de terugweg bleek beschamend makkelijk: gewoon de rechte weg volgen die op het station uitkomt :O. Er reed zelfs een bus naartoe :'( Status van de voeten na twee-en-halve dag fietsen en bergen op en af lopen: pijn pijn au au...

Een vage regel bij alle tempels die we hier hebben gezien is dat je geen tripod mag gebruiken. Wij speculeerden dat de reden iets te maken heeft met dat het teveel tijd kost om het ding op te zetten, waardoor anderen er last van hebben. Of misschien dat ze bang dat je camera gestolen wordt? Vaag iig. Jose had zijn tripod meegenomen en was van plan er ook uitgebreid gebruik van te maken, dus hij was niet al te blij met die regel, vandaar dat mijn Spaanse vloekwoordenvocabulair weer wat uitgebreid is (joder, puta) :).

Na Horyuji terug naar Nara om wat souvenirs te kopen en wat te eten. Souvenirs zijn natuurlijk de hertjes, waarvan je allerlei pluche beestjes, modellen en zelfs eetstokjes gemaakt van hertegeweien ka n kopen. Daarna hebben we gegeten in een fijn Chinees ramenrestaurant, die een prachtig Engels menu had waarvan ik gewoon even een foto moest maken (zie mijn foto's), als je van 'flied chicken' houdt tenminste :).


Foto's (Jeffrey bedankt, tralalala)
http://imgupload.jeffjuh.nl/rv/Web0104
Placemarks
http:///placemarks/Kyoto_3.kmz
Het spijt me zeer, maar ik kan Horyuji met geen mogelijkheid vinden op Google Earth :'( het is denk ik gewoon een spookstad die niet in het echt bestaat :x

Horyuji:
http://www.mahoroba.ne.jp/~3e/horyuji.html
http://www.japaneselifestyle.com.au/travel/horyuji.html