The colorful wolf

Ik voel me een beetje hulpeloos nu eerlijk gezegd :( Nu ben ik er eindelijk, maar ik heb geen internet en zelfs geen telefoon. De telefoon op mijn kamer zou moeten werken maar er zit geen draadje in en ik kan ook niet vinden waar dat draadje dan in de muur moet. Mijn mobieltje heeft natuurlijk geen bereik in Japan en payphones werken ook niet. Ik heb met een payphone geprobeerd naar het buitenland te bellen, maar elke combinatie die ik probeer zorgt gelijk voor een ingesprekstoon. Ik baal er eigenlijk een beetje van dat ik totaal geen contact kan krijgen met het buitenland.

De kamer zelf is een stuk groter dan ik verwacht had (maar ik verwachtte er ook niet veel van).
Het slaap/woongedeelte is zo'n 3 bij 4 meter. Dan is er nog een keuken en een hal die samen iets van 3 bij 2 meter zijn. De badkamer is nog kleiner dan in Meerwijck :| douche/bad combi, wc en wastafel, en dat allemaal op elkaar gestapeld..

De reis zelf verliep helemaal soepeltjes. Op Schiphol was alles duidelijk aangegeven (of niet, pap? :P ), en op Heathrow ook. Daar moest ik eerst een baggereind lopen naar de 'connecting flights terminal' en van daaruit heb ik van terminal 4 naar terminal 1 de bus moeten nemen wat ongeveer 10 minuten duurde. Daarna nog ff in het tax-free gedeelte rondgelopen waarna ik op weg ben gegaan naar de gate waar ik moest zijn. Dat duurde ook weer een tijdje want Heathrow is nogal groot. Daar aangekomen zat de hele wachthal vol en had het inchecken een vertraging van een half uur. Ik ben trouwens volgens mij wel duizend keer door de metaaldetector heen geweest op alle drie vliegvelden, en pas halverwege kwam ik erachter dat ik elke keer vergeten was mijn metalen horloge af te doen. Vreemd genoeg ging de detector geen enkele keer af. Toen we eindelijk opgestegen waren was het 11 uur lang proberen te slapen/wachten. Het vluchtinfosysteem werkte niet dus je kon niet zien waar het vliegtuig was en hoe lang het nog duurde :| Bovendien zat ik naast een contactgestoorde Japanner en achter een asociale Enge-lander. Aangekomen op Tokyo wees de boel zich weer vanzelf en werd het pas lastig toen ik opeens in de bus mijn Japans maar eens in de praktijk moest brengen :O dat viel dus zwaar tegen. Verstaan lukt best, maar vragen hoe lang het duurt voordat de bus er is of vragen of er een telefoon is in de bus blijkt in de praktijk toch best lastig voor een domme boerennederlander met plat accent. Naja, hebben er toch nog een paar mensen gelachen.

Wat trouwens wel minder was is dat ik mijn contactpersoon niet kon bereiken op Tokyo Narita voordat de bus vertrok. Ik ben dus eigenlijk op blind vertrouwen vertrokken naar station HonAtsugi, maar gelukkig stond daar Takako Nakazawa-san (die inderdaad van het vrouwelijk geslacht bleek, waar ze mij via email op wees nadat ik haar in tig emails Mr. Takako Nakazawa had genoemd hoofd tegen muur bonkt - een vrouw van +- 25 jaar is toch een verrassing als je een man van 40-50 verwacht). Bij haar was een jongen van mijn leeftijd genaamd Jason, die hetzelfde werk doet als ik ga doen, maar dan voor het Engels. Hij komt uit de VS. Daarna werden ik en mijn koffer per taxi vervoerd naar het youth heim (allemaal op rekening van het bedrijf natuurlijk), waar ik een Duitser genaamd Christian ontmoette. Eigenlijk ben ik zijn naam alweer vergeten, maar ik heb een plattegrond van het kantoorgebouw waar de namen van de mensen op staan en de meeste duitsers heten geen Yamamoto of Onizuka. Ik denk dat ik met die drie mensen wel goed kan opschieten. Verder zijn er nog een aantal mensen uit Korea en China, maar die heb ik nog niet ontmoet. Er zijn ook nog twee Italianen, maar die lijken mij een beetje contactschuw zo op het eerste gezicht. Er komt ook nog een Nederlander bij trouwens, maar dat is pas in December.

Misschien had ik beter wat vooronderzoek kunnen doen voordat ik in Japan ging werken. Dat klinkt natuurlijk verschrikkelijk stom achteraf, maar ik kwam er bij de douane in Tokyo pas achter dat ik helemaal niks van het bedrijf weet waarvoor ik ga werken. De douanieur vroeg aan mij voor welk bedrijf ik ging werken. Ik zei tegen hem: "Asahi Kasei" (in mijn beste Japans uitgesproken: Assahie Kas-eej). Hij keek opeens heel erg verbaasd, dus ik vroeg aan hem waarom ie verbaasd was en of Asahi Kasei een groot bedrijf was. Toen zei die dat Asahi Kasei 1 van de grootste multinationals van Japan is :O En blijkbaar pas ik daar niet in, want anders zou hij niet zo verbaasd kijken. Naja, Bragging Rights++ (Y)

I got milk! Net gehaald bij de 7-eleven, of zoals ze in Japan zeggen: se-hu-N (heel hard uitspreken) i-re-hu-N. Als je ook maar 1 engels woord zegt tegen een japanner dan verkreukelen ze dat gelijk met hun maffe lettergrepen. Vandaar dat McDonals ook uitgesproken wordt als MaKuDoNaRuDzu. Als je dat ongeveer met de lichtsnelheid uitspreekt klinkt dat ook als McDonalds. Oh ja, mijn stroomconvertstekkers werken niet voor stekkers met randaarde, zoals die voor mijn laptop en mijn usb-harddisks :( Nog 68% accu remaining.. Morgen is het ook nog zondag dus ik kan niet gelijk andere stekkers kopen.

Als het goed is neemt iemand me maandag mee naar het centrum hier in Atsugi om een bankrekening aan te maken zodat ik yentjes kan verdienen. Het centrum is trouwens groter dan ik dacht, niet echt een buitenwijk van Tokyo, maar qua centrum denk ik minstens zo groot als Groningen. Er staan twee skyscrapers hier: 1 van een automerk, ik geloof Mitsubishi, maar dat is meer een flatgebouw, en 1 echte toren en dat is de AXT Tower waar ik ga werken :) Het is echt een behoorlijk groot gebouw, voor mijn standaarden dan. Ik zal kijken of ik morgen wat fototjes kan schieten als mijn accu dat toelaat.

Het youth heim op zich is niet echt groot; het is een flatgebouw van 5 verdiepingen waarvan drie kanten volgebouwd zijn en in het midden een binnenplaatsje is (zo dus: |_| ) Mijn kamer kijkt bijna helemaal uit op het westen. Direct onder mijn raam is een kinderspeelplaatsje, dan een weg, en dan wat kassen. De youth heim is 1 zijstraatje weg van de hoofdweg door Atsugi (ik weet alleen niet of ik daar deze plaats of een gemeente oid bedoel). Ik had alweer een leuke binnenkomer: ik had de sleutels gekregen van Takako Nakazawa, maar ze was er zelf nog niet dus Jason, Christian en ik brachten vast de bagage naar mijn kamer. Natuurlijk heb ik honderden anime-series gezien en de Japanse cultuur uitgebreid bestuurd, dus ik wist allang dat het heel onbeleefd is om je schoenen aan te houden verder dan de drempel. 1 keer raden wat ik doe :{ Gelukkig was er geen Japanner bij, die schijnen van scrik weg te lopen als je dat doet.

En dan nog ff over het weer :( Ik kom aan op het vliegveld: de zon schijnt. Ik stap in de bus: er komen wolken aan. Ik kom aan in Atsugi: er komen donkere wolken aan. Ik moet spullen gaan kopen: het regent.. Ik weet trouwens nog steeds niet of je het water kan drinken uit de kraan, dus ik heb maar een dikke fles bronwater gekocht bij de sebun eurebun. Dat, en nog wat meer drink- en etenswaren (chippies, ze hebben zelfs pringles hier, instant noodle maaltijden, brood (plakken van 3x zo dik als normaal) en wat spullen voor mijn kamer. Oh ja, het wordt hier al om 17:30 donker :'(
Ik had het erover met Jason en Takako toen ik net aankwam, en toen zei Jason dat het echt ongeveer zijn koudste dag hier was tot nu toe (in 3 maanden): 19 graden. Normaal gesproken wordt het hier in de zomer makkelijk 30 graden.

Mijn kamer is trouwens niet bepaald schoon. Hij is zeker niet vies, maar wel behoorlijk stoffig. De muren en vloeren zijn ook niet bepaald nieuw, maar dat kan je verwachten van een gemeubileerde kamer die eigenlijk voor stagiares bedoeld is. Ik denk niet dat ik op zoek ga naar een andere kamer, de huidige is ruim groot genoeg. Keihard bed alleen :( Ik heb geen zin meer in opruimen, dus dat doe ik morgen wel. Vandaar dat ik nu ook dit lange verhaal zit te typen, want veel meer heb ik niet te doen vanavond zonder internet en telefoon. Ik probeer zo nog even de payphone even verderop. Het schijnt dat er een truukje voor is als je internationaal wilt bellen, maar ik weet niet of dat geldt alleen voor de gewone telefoons in de youth heim of ook voor payphones.

Er rijden hier mooie auto's rond :O Allemaal mooie Skyline's (R32,33,34), RX7's, RX8'en, Mitsu Evos, weet ik veel wat allemaal. Verder scheurt er ook regelmatig een dikke Porsche of BMW voorbij (ook aan verkeerde kant). En niet te vergeten natuurlijk de Opel Astras, waar ik toch ook al 5 of 6 van gezien heb. Het verkeer gaat hier wel in slow-motion vergeleken met Nederland. Op de normale wegen mag je 40 en op de snelwegen (zelfs de 3-baans wegen die door heel Tokyo liggen) mag je 80. Dat komt in de praktijk neer op een vrachtwagen die op de linkerbaan 75 rijdt, een vrachtwagen op de middenste baan die 78 rijt en een bus op de rechterbaan die 81 rijdt. En iedereen houdt zich keurig aan de snelheid. Maar dat kan ook te maken hebben met het tolsysteem dat ze hier hebben. Bij elke snelweg die je oprijdt moet je door een slagboompje heen waar automatisch tol van je rekening afgetrokken wordt. Dit kunnen ze vast wel goed gebruiken voor trajectcontrole.. Het is alleen doodeng, zo'n slagboom, want je rijdt er met 20km/h op af en dat slagboompje gaat echt pas open vlak voordat je hem raakt. Als zo'n ding een keer kapot is wordt er nog eens iemand onthoofd.

Zo, ik voel me al een stuk beter. Ook al lezen jullie dit pas een paar dagen of weken nadat dit gebeurd is, ik heb het tenminste van me afgeschreven.