The colorful wolf

Zo, ik zal weer eens een verhaaltje vertellen. Ik was chagrijnig. Echt, heel, erg, chagrijnig. Pissed off mag je zelfs wel zeggen. Stel je voor dat je gewoon rustig je eigen gang gaat en zomaar vanuit het niets een mokerslag vol in je gezicht krijgt. Daar word je wel wakker van. Vroeger zou ik van zoiets teneergeslagen worden en depressief worden. Nu word ik er verschrikkelijk boos om en krijg ik de neiging om er wat aan te doen. Blijkbaar ben ik wel iets gegroeid de laatste paar jaar. Meer zeg ik er niet over, want het is een irritante kwestie.

Iets vrolijkers: vrijdagavond feestje! Een combinatie van een Verjaardagsfeestje en een vaarwelfeestje voor vier mensen van het werk in de commonroom van het youth heim waar ik woon. Lekker dichtbij dus :) Dan zou je toch denken dat ik het zou moeten kunnen vinden, maar niet dus :O Het blijkt dat er hier twee commonrooms zijn: eentje op de begane grond en eentje op de tweede verdieping. Ik kende alleen de kamer op de begane grond en iedereen zat op de tweede verdieping.. Naja, ik kwam wat later dus. Het was een interresant feestje waarbij ik wat thaise curry heb kunnen proeven (jammie, en erg spicy). De sauerkraut van Christian heb ik aan me voorbij laten gaan, want dat kan ik altijd nog wel eten als ik terug ben. Het is trouwens een Japanse gewoonte om je schoenen uit te doen voordat je bij iemand naar binnen gaat, en dat levert een leuk plaatje op als je met 30 man in dezelfde kamer bent.

Na het feestje zat ik nog wat te internetten op mijn kamer toen mijn glas cola opeens begon te trillen. Mijn transformers begonnen wat heen en weer te bewegen en mijn bureaustoel ging een beetje op en neer. Mijn eerste (bewust meegemaakte) aardbeving! Leuk! Nog een keer! Nu zonder handen! Maar het bleef bij een beetje trillen. Al mijn Transformers staan nog steeds en dat zijn zo'n beetje de meest onstabiele dingen in mijn kamer. Random irritant feitje: ik drink nu Van Houten warme chocolademelk, dat hier in bijna elke supermarkt en combini te krijgen is :)

Zaterdag had ik met Yu Huan afgesproken dat we naar Shinjuku zouden gaan om wat cameraspullen te kopen met de kortingskaarten die nu geactiveerd zouden moeten zijn. Voor het weggaan kwam ik Jose tegen die toevallig ook een afspraak in Shinjuku had met iemand, dus we zijn samen naar Shinjuku gegaan. Jose is denk ik wel een typische Spanjaard: hij is een snelle prater die gelijk zegt wat hij denkt en altijd doet waar hij zelf zin in heeft. Hij kan van elke situatie wel een feestje maken.

Aangekomen in Shinjuku hadden we de camerazaak zonder problemen gevonden, waarna Jose ons verliet. Ik heb een nieuwe geheugenkaart gekocht (512mb) en een nieuwe accu voor mijn dimage x1 camera. Door de korting die ik had gekregen hoefde ik voor beide items maar 5000 yen te betalen (ongeveer 40 euro). Gelijk uitgeprobeerd natuurlijk, waarna Yu Huan en ik op weg zijn gegaan naar de government building. Dat zijn twee hele hoge torens die een mooie observatieverdieping hebben helemaal bovenin, en daarvan kan je heel mooi over Tokyo heen kijken. Yu Huan was er al een keer eerder geweest, maar hij wist niet meer precies waar het was, en we konden de torens ook niet zien omdat er veel meer flatgebouwen zijn in Shinjuku. We hebben dus half random maar een richting uitgekozen en zijn gaan lopen. Dat bleek in 1 keer goed te zijn :)

Het uitzicht was echt geweldig. Van alle kanten kon je echt ver kijken over Tokyo heen. Alleen in de richting van Atsugi was er niet veel te zien omdat de zon recht in mijn ogen scheen en omdat het een beetje (hazy, heiig?) was en je de bergen ten westen van Atsugi net niet goed kon zien. Overigens hadden ze beneden in het gebouw een heleboel gratis foldertjes met plattegronden en toeristeninfo over Tokyo en Japan. Daar hebben we dus even gebruik van gemaakt :) Daarna zijn we teruggegaan naar het station waar we naar een Japans restaurantje zijn gegaan en wat Japans eten hebben gehad. Ik ben de naam ervan nu alweer vergeten :O maar het waren stukjes kip aan een spies met soep, rijst en een vage kleverige vissaus. Wel lekker. Tijdens het eten hebben we plannen gemaakt voor wat we de rest van de middag in Tokyo zouden gaan uitspoken.



Het was jammer genoeg 10 voor 4 toen we klaar waren met eten en als je dan nog ergens heen moet dan is het al bijna donker voordat je er bent. Daarom zijn we naar het park gegaan in Yoyogi twee haltes verder bij het station van Harajuku. Het station bij Harajuku is trouwens nauwelijks groter dan bijvoorbeeld het station in Hoogezand (of een willekeurig ander middelgroot dorp in Nederland). Het probleem is dat er bijna net zoveel mensen zijn als in Shinjuku :O die dan opeens maar over 2 peronnen en een hele smalle stoep moeten lopen in plaats van een station van een paar voetbalvelden groot. Als je midden in een grote stad woont zonder natuur in de omgeving dan moet je als Japanner toch ergens heen als je leiper wilt doen dan in je eigen huis mogelijk is, en dan ga je naar het park in Yoyogi. Hier zitten vooral (randgroep)jongeren. Een greep uit de types die we gezien hebben: een paar ongelofelijk foute gothic girls, een paar Japanse jongens die random Engelse kreten uitschreeuwen omdat ze denken dat dat stoer is (maar wel fout), twee Japanners die aan het overgooien waren met een denkbeeldige bal en een heleboel mensen die hun opgetutte hondje in kerstmisoutfit aan het uitlaten waren. Dat terzijde, het park was wel mooi. Ik hoef het alleen geen tweede keer te zien eigenlijk, alhoewel er wel een aantal dingen waren die al gesloten waren toen wij er aankwamen (tempels etc., zie ook de Google Earth routebeschrijving van het park). De foto's staan hier.

Teruggelopen hebben we nog wat Japanse snacks geprobeerd: wederom geen idee hoe het heet, maar het waren een soort van kleine zoete pannekoeken, maar dan geen pannekoeken. De pannekoek-cakekoekjes werden gemaakt in een soort van eivormige vorm. En van dat soort zinnen bedenken krijg je hoofdpijn, maar ik kan het echt niet beter uitleggen. Het was lekker in ieder geval. Terug in Atsugi tikte Jose me opeens op mijn schouder, die bij wijze van onvoorstelbaar toeval dezelfde trein als ons had teruggenomen. We zijn met zijn 3en nog even langs de 100 yen shop gegaan om wat zooi te kopen en daarna zijn we naar huis gegaan.

Toen heb ik maar eens de foto's teruggekeken die ik met mijn nieuwe camera gemaakt heb, en wat blijkt: die camera is een fucking klotending :| Nou ja, dat is wel overdreven, maar zo denk ik er op dit moment over. De helft van mijn foto's zijn mislukt. Nu ligt dat natuurlijk ook voor een (heel) groot gedeelte aan mezelf, want ik ben degene die ze maakt, maar het i s toch wel typisch dat mijn twee jaar oude dimage 5 makkelijker goede foto's maakt dan mijn nieuwe dimage x1. Ik zal even de nadelen van een (mijn minolta dimage x1 tenminste) compacte digicam opnoemen:
- De camera is zo klein en licht dat het vrijwel onmogelijk is om dat kutding stil te houden. Resultaat: onscherpe foto. De camera probeert nog wel te compenseren met 1 of andere brakke anti shake technologie, maar dat werkt misschien 1 op de 10 keer. En denk er maar niet eens aan om de (gebrekkige) zoom te gebruiken, want dan heb je er nog meer last van natuurlijk.
- Donkere ruimtes zijn vrijwel onmogelijk om te fotograferen. De flitser is wel redelijk, maar dan heb je nog steeds te veel last van ruis in de foto en trillingen terwijl je de foto maakt.
- Ruisniveau van de foto is veel te hoog. Ik had het al eerder gezegd, maar ik begin me er nu serieus aan te storen. Alleen onder optimale condities is het te vergelijken met mijn oude camera. Meestal is het (veel) slechter.
- De belichting is brak. De foto's die ik tot nu toe gemaakt heb zijn vaak onder- of overbelicht. Dat kan ook aan mij liggen, maar ik had er echt nooit last van met mijn oude digicam.
- Focus is brak. Het duurt veel te lang om ergens op te focuses en er zit 1 of ander dom dynamisch systeem in dat besluit te focusen op het horloge dat in de rechteronderhoek van de foto net een klein beetje te zien is in plaats van de persoon die ik op de foto probeer te zetten die op driekwart van de foto in beeld is...
Beh. kutding. Naja, ik heb even op ebay gekeken naar de prijzen waarvoor de dimage X1 verkocht wordt en die zijn tot nu toe nog steeds hoger dan wat ik er hier voor betaald heb. Misschien kan ik er zelfs nog een beetje winst op maken. En dan maar hopen dat de potentiele kopers mijn blog niet lezen...