The colorful wolf

Vandaag ben ik naar Tokyo geweest. In mijn eentje, voor de eerste keer. Valt best wel mee eigenlijk :) Als je eenmaal doorhebt hoe die domme treinen werken is de kans redelijk klein dat je de verkeerde neemt, en alles ging bij mij dan ook in 1 keer goed. Het mooie van Japan is dat je niet een nieuw kaartje hoeft te kopen als je een verkeerde trein neemt. Er zijn zowiezo geen conducteurs, dus in de trein word je niet gecontroleerd. Alle controle gebeurt op het station , waar je alleen toegang kan krijgen tot het perrongedeelte als je een geldig kaartje hebt. En vervolgens mag je zelf weten welke trein je neemt en hoe je op je bestemming komt. Als je dus de verkeerde trein neemt, stap je de volgende halte uit en pak je de trein de andere kant op. En het kost niks :) Alleen voordat je de 'echte' wereld weer instapt moet je altijd door zo'n ticketcontroleding die je ticket inslikt, dus er valt weinig te cheaten.

Maar goed, ik had het plan om vandaag een hele stoere nieuwe Transformer te kopen, die al wel in Japan uit is maar niet in de rest van de wereld. De beste plek daarvoor leek mij het nerdparadijs Akihabara in Tokyo. Daar wilde ik niet de hele dag rondhangen, dus ben ik eerst naar Ueno gegaan. Ik had niet echt een speciale reden om specifiek naar Ueno te gaan, maar ik meen me vaag te herinneren dat mijn toeristengidsboekding goede dingen schreef over Ueno, dus vandaar :)

Ueno staat bekend om het park. Dat bleek wel mooi te zijn, maar ook niet echt wat bijzonders. Voor mij is de hele metropolis van Tokyo nog altijd een stuk interresanter dan een park eigenlijk. Maar een park is wel een stuk prettiger om in te rondlopen. Toen ik daar rondliep merkte ik opeens hoe erg ik alweer in een sleur ben geraakt hier. Het is elke dag hetzelfde: om 8:30 wakker worden, douchen, eten, etc. etc., naar werk fietsen, doelloos op internet rondsurfen :) Het eindje lopen in het park friste me meer op dan ik verwachtte.

Ik kan me nog heel goed mijn eerste busrit herinneren in Japan, van het vliegveld naar het station van Atsugi. Dat was gewoon onvoorstelbaar, zo anders dan wat ik gewend was. Mijn eerste echte ervaring met Japan natuurlijk. Nu rijd ik met de trein met de Tokyo en alles is gewoon geworden. Ik verbaas me nergens meer over en ik vergelijk de dingen ook niet meer met Nederland, wat ik in het begin nog wel eens deed. De kleine typische dingetjes van de Japanse cultuur begin ik langzamerhand over te nemen nu. Als ik terug in Nederland ben eet ik spaghetti met stokjes :)

Terug naar Ueno: leuke buurt. Er is behalve een vijvertje ook het nationale museum van Tokyo. Het gebouw zag er mooi uit, dus ik heb een ticket gekocht om binnenin te kijken. Beh. Museums zijn nog steeds saai. Behalve een paar mooie zwaarden en wat grappige wetenswaardigheidjes over Japan was er helemaal niks aan. Het is trouwens echt griezelig hoe stil Japanners kunnen zijn met zijn allen. In een museum is dat helemaal zo natuurlijk, maar ze flikken het ook in de trein of op het station. Dan hoor je gewoon niemand wat zeggen. Spooky.

Na Ueno ben ik doorgetreind naar Akihabara. Een nadeel van de trein is dat je totaal geen idee hebt van de afstanden in Tokyo. Zoals ik later op Google Earth zag is het maar anderhalve kilometer van Ueno naar Akihabara, en is de grote brede hoofdstraat gewoon dezelfde straat. In Tokyo is het gewoon common sense om altijd de trein te nemen, zelfs als je 1 station verder moet zijn.

Deze keer heb ik de tijd genomen om wat meer kleine straatjes en winkeltjes te zien in Akihabara. Daaruit blijkt wel dat het toch echt een computerbuurt is, want overal zijn vage computerwinkeltjes met allerlei rare spullen. Een tijdje terug heb ik in Nederland bij de Office Centre een gave ventilator gekocht voor mijn laptop, die bedoeld is om in je gezicht te blazen. Volkomen nutteloze gadget dus :) Die kostte toen iets van 20 euro, hier kost ie 390 yen (+- 2,50 euro)..

Over Japan in het algemeen: de winkels zijn echt zwaar irritant. De gemiddelde winkel heeft 4 tot 7 verdiepingen, met de inhoudsopgave van winkels alleen in het Japans. Het is me inmiddels al 3 keer gebeurd dat ik een winkel binnenloop, met op de eerste verdieping bijvoorbeeld DVD's, en op de tweede verdieping CD's. En dan loop ik door naar de derde verdieping, en dan is er allemaal porno! :O En zo ziet elke winkel eruit, in Tokyo dan. Boekenwinkel: boekenverdieping, mangaverdieping,pornoverdieping! DVD-winkels hetzelfde, en speelgoedwinkels hebben ook een mooie aparte afdeling voor het 'volwassen' speelgoed. Ik had volgens mij al eerder gezegd dat de gangetjes in de winkel zelf enorm smal waren, maar ik zeg het nog een keer want het is echt irritant. Je kan nergens normaal langslopen of zelfs kijken omdat er irritante Japannertjes in de weg lopen.

Misschien is het je al opgevallen vanwege het aantal keer 'irritant' in de vorige alinea, maar ik heb mijn Transformer dus niet gevonden :'( Ik heb echt overal gekeken, maar hij was nergens :'( Naja, dan maar een andere keer. Ik heb wel wat anders gevonden trouwens. Ik koop echt nooit muziek (:D) maar ik heb een CD gekocht! En niet eens van muziek wat ik anders leuk vind, maar 1 of ander vaag straatmuzikanten zootje dat niet eens te vinden is op internet. De groep heet Illay, en ze maken iets vaag Spaans-achtige muziek. Niet muziek dat ik normaal mooi vind, maar dit deed me heel erg denken aan een tekenfilmserie die ik vroeger keek, dus ik moest het hebben :) Als ik non-geeky dingen doe, dan doe ik het om een geeky reden :D

En omdat ik mijn blog de laatste tijd wat minder vaak update heb ik een leuk verhaaltje getypt waarvan je nu bijna aan het eind bent beland, en ik heb een foto-tourtje gemaakt van Ueno inclusief placemarks. Google Earth heeft in tegenstelling tot onze skitrip van een paar weken terug wel goede beelden van Tokyo gelukkig. Het is hier inmiddels 3 uur 's nachts trouwens :) Morgen kan ik gelukkig uitslapen. En ik het bureau dat ik heb gekocht wordt eindelijk gezorgd, dus ik kan eindelijk normaal pjoeteren :) Misschien post ik nog wel wat verhuispics morgen. CU :)

Foto's hier
Placemarks hier